Als je Kamchatka kent van het Risk bord, kom je bedrogen uit. Het drietal Thomas ‘Juneor’ Andersson, Tobias Strandvik en Per Wiberg komt namelijk niet uit deze Russische streek maar uit Zweden. Deze sympathieke Zweden trapten recentelijk hun Europese mini-tour af in kleine zaaltjes in Den Haag en Utrecht. Hun stijl beweegt zich tussen blues rock en stoner rock. Rock uit de jaren 60 en 70 vormt duidelijk een van de voorname inspiratiebronnen.
Ook op hun vijfde album The Search Goes On zijn deze invloeden overduidelijk te horen. Voor een driekoppige band zet de band een mooi vol geluid neer. Het lijkt er daarbij sterk op dat Per Wiberg, bekend van Spiritual Beggars en Opeth, toch net dat beetje extra’s toevoegt. Ooit maakte hij alleen de album cover, ondertussen neemt hij bas, tweede zang en productie voor zijn rekening.
Somedays, een song over de kleine onschuldige dagelijkse leugentjes, laat direct een strakke combinatie van stijlen horen. Beginnend met een jaren 60 riff, rockt het nummer daarna heerlijk up-tempo door. De eerste single Tango Decadence is duidelijker een meer catchy nummer, maar behoudt de juiste groove. Vanaf de eerste klank valt er een link te leggen met Queens of the Stone Age. Een flinke dosis funk wordt in Coast to Coast toegevoegd. Son of the Sea ligt weer meer in het verlengde van de openingssong, waarbij in het middenstuk even een solo langskomt die Gary Moore niet zou misstaan.
Dat Kamchatka ook een gevoelig ingetogen bluesy nummer kan neerzetten, toont Broken Man haarfijn aan. Pressure begint als een stevig rocknummer, maar wisselt vanaf begin ingetogen en up-tempo mooi af. Die afwisseling maakt dit album meer dan de moeite waard. Bij aardig wat nummers voelt de band ook haarscherp aan wanneer het nummer wat langdradig dreigt te worden, waarna je als luisteraar weer verrast wordt. Het alternatieve, fuzzy Cross the Distance is daar een mooi voorbeeld van, waarbij het nummer na driekwart opeens omslaat in een gevoelige gitaarsolo. In Thank You For Your Time is de stonerinvloed nog het beste te horen. Juneor heeft wellicht niet de meest bijzondere stem, maar ook daar zit meer dan voldoende variatie in. Waar hij duidelijk zijn eigen stemgeluid heeft, klinkt hij hier bijna als Josh Homme. Met Dragons, variërend tussen grunge en blues, heeft de band duidelijk nog een pareltje tot het eind bewaard. Een solo á la Jimi Hendrix mag daarbij uiteraard niet ontbreken.
The Search Goes On is niet de meest spectaculaire plaat, maar zeker het luisteren meer dan waard. De mannen zijn er ook nog lang niet klaar mee, aangezien ze ook eindigen met de titeltrack The Search Goes On. Waar die zoektocht ons nog naar toe mag leiden weet niemand. Een ding is zeker, vast niet meer langs de kleinere zaaltjes.