Afgelopen zaterdag vond in het Goffertpark te Nijmegen alweer de zesde editie van FortaRock plaats. Een uitstekend programma (met voor ieder wat wils), een lekker zonnetje en zo’n dikke 25.000 goed gehumeurde metalheads zorgden ervoor dat deze zesde editie als uitermate geslaagd de boeken in gaat.
Vandenberg’s Moonkings
Wij van Counter Culture begonnen deze editie voor het zonovergoten hoofdpodium met Vandenberg’s Moonkings. Mooi om Ad(je) Vandenberg weer op zo’n groot podium te mogen zien staan. Dat vindt de man in kwestie zelf waarschijnlijk ook, want het spelplezier spat er vanaf. De 70’s hardrock van de Kings wordt met veel schwung gebracht (al is het geluid niet om over naar huis te schrijven) en in Jan Hoving heeft de meestergitarist een uitstekende zanger gevonden. Als de band dan ook nog ‘Burning Heart’ (Vandenberg) en ‘Here I Go Again’ (Whitesnake) speelt, is het feestje compleet.
Ghost
Een héél ander feestje is het vervolgens bij Ghost. Onder de bezielende leiding van Papa Emeritus II wordt in de tent een satanische hoogmis opgevoerd. Degenen die de band al eerder aan het werk zagen, zullen de ingrediënten inmiddels bekend voorkomen. De band speelt in monnikspijen en Papa Emeritus II ziet er uit als een soort van kruising tussen de horrorsinterklaas van Paul Verhoeven en paus Franciscus. Toch is Ghost veel meer dan een gimmick alleen. Hiervoor zitten nummers als ‘Ritual’, ‘Year Zero’ en ‘Con Clavi Con Dio’ te goed in elkaar en weet de band hoe ze een strakke show dienen neer te zetten.
Trivium
Trivium kent evenals Moonkings op het hoofdpodium wat geluidsproblemen. De vocalen van Matt Heafy staan te ver naar achteren en de drums te ver naar voren in de mix. Gelukkig weet de band de geluidsproblemen zo goed als het kan te overwinnen en een meer dan acceptabele prestatie neer te zetten. Debet hieraan is het ongebreidelde enthousiasme waarmee de band speelt. Daarnaast is Heafy een echte volksmenner en weet hij als geen ander het publiek te bespelen. Al met al niet de sterkste show die de band ooit gaf, maar dit kunnen we vooral aan de geluidsman toeschrijven.
Behemoth
In de tent is het vervolgens tijd voor verkleedpartijtje nummer 2. Na Ghost, doet namelijk ook Behemoth een gooi naar de award voor meest afschrikwekkend geklede band van de dag. Het is sowieso erg mooi dat deze Poolse black metalpioniers er staan vandaag. Nog geen vier jaar geleden werd zanger Adam ‘Nergal’ Darski gediagnosticeerd met leukemie, een ziekte die hij wonderwel te boven kwam. Dat de band terug was, werd met het begin dit jaar verschenen ijzersterke comeback album ‘The Satanist’ al bewezen. Maar vandaag bewijst de band zich ook nog eens dubbel en dwars live. De zo uit Mad Max afkomstig lijkende kostuums, de welbekende corpsepaint, de podiumaankleding met o.a. omgekeerde kruizen en microfoonstandaards die een regelrechte ode lijken aan de onlangs overleden H.R. Giger en als belangrijkste een set vol ijzersterke black metal songs, zorgen voor een onvergetelijk optreden.
Sabaton
De G.I. Joe metal van Sabaton op het hoofdpodium valt hier daarna compleet bij in het niet. De Zweden, die om een voor mij nog onbekende reden mateloos populair zijn, rommelen maar een beetje aan lijkt het. Het geluid is net als bij Trivium niet goed afgesteld en ook de band zelf ondervindt enkele technische mankementen. Dit noopt de op een blanke BA Baracus lijkende zanger Joakim Brodén tot enkele tenenkrommende onderonsjes met het publiek. ‘I find it hard to talk to the audience, because I don’t know what to say. So I talk about the fact that I have to talk… ’ Uhm, heel goed Joakim! Als ik de band een welgemeend advies mag geven: breng die legerbroeken terug naar de Zeeman en blijf voortaan gewoon lekker thuis met de legerpoppetjes spelen en verveel ons niet met slappe praatjes en evenzo slappe power metal.
Gojira
Snel naar Gojira dus. Als er een band power heeft, dan is het Gojira wel. De monsterlijke ritmesectie, de vette grooves en krachtige zanglijnen van Joe Duplantier spoelen de vervelende nasmaak van het slappe Sabaton optreden vrijwel direct weg. De band vliegt er vol in vandaag met knallers als ‘Flying Whales’ en ‘The Heaviest Matter of the Universe’. Het kost ondergetekende dan ook enige moeite om de tent voortijdig te verlaten om nog een stuk Deafheaven mee te pikken op de Monster Energy Stage.
Deafheaven
Deafheaven maakte met ‘Sunbather’ één van de meest interessante metalplaten van de laatste aantal jaren. Ondergetekende was dan ook erg benieuwd hoe de band het live er vanaf zou brengen. De band, die akelig veel overeenkomsten vertoont met de cast van de Big Bang Theory, brengt het er echter wonderwel goed van af. De donkere, sferische black metal met shoegaze invloeden mist namelijk ook in het zonnetje haar uitwerking niet. Hoe kan het ook anders als je je album ‘Sunbather’ noemt. Alleen jammer dat er zo weinig mensen de moeite namen om dit optreden mee te pikken. Te moeilijk toch wellicht?
Alter Bridge
Na Deafheaven is het tijd voor Alter Bridge. Na de ‘moeilijke’ gitzwarte black metal van Deafheaven is de Amerikaanse spierballenrock van Alter Bridge wel even andere koek. En hoewel dit soort muziek bij ondergetekende doorgaans op weinig sympathie mag rekenen, kan de op stoom zijnde tandem Tremonti-Kennedy mij wel bekoren. De solo’s van Mark Tremonti zijn werkelijk om je vingers bij af te likken en de stem van Miles Kennedy is er een uit duizenden. Vooral de lang uitgesponnen versie van ‘Cry for Achilles’ doet de harten op veld sneller kloppen.
Carcass
Een andere band die de harten ongetwijfeld sneller doet kloppen is Carcass. De band speelt vandaag met chirurgische precisie vooral veel werk van haar uitstekende laatste album ‘Surgical Steel’. Toch mag het oude werk op de meeste respons rekenen. Vooral bij de afsluitende ‘Ruptured in Purulence/Heartwork/Carneous Cacoffiny’-medley tellen we veel gebalde vuistjes. Een speciale vermelding verdienen de getoonde visuals. Een soort compilatie van het programma ‘Operatie Live’ lijkt het wel. Wellicht kan omroep Max bij de komende uitzendingen van het programma de muziek van Carcass als soundtrack gebruiken.
Slayer
Vervolgens hangt er bij Slayer een sfeer van ouwe-jongens-krentenbrood. De thrashgoden verrassen natuurlijk al jaren niet meer. Hier verandert ook de toevoeging van ‘Necrophiliac’ aan de set weinig aan. De bekende demonische grijns van Tom Araya en de grimassen van Kerry King zijn er nog wel, maar ook die kunnen niet verbloemen dat de band een beetje een uitgebluste indruk maakt. Er is natuurlijk ook veel gebeurd de afgelopen tijd rondom de band. Zo zijn het ontslag van Dave Lombardo en het overlijden van Jeff Hanneman duidelijk niet in de koude kleren gaan zitten. Daar kunnen jammerlijk genoeg ook kneiters van hits als ‘Raining Blood’, ‘South of Heaven’, ‘Seasons in the Abyss’ en ‘Angel of Death’ (enige echte kippenvelmoment met het Hanneman-eerbetoon) weinig aan veranderen. Wat rust, een nieuw album (wat reeds in de maak is) en een hernieuwde focus zou de band wel eens goed kunnen doen.
Anthrax
Op de Monster Energy stage is het dan tijd voor de voorlaatste act van de dag. In tegenstelling tot bij Slayer, spat bij Anthrax nog wel alle spelplezier van de band af, al blijft het toch vreemd om een band met zo’n legendarische status op het kleinste podium te moeten zien spelen. De band zelf lijkt het niet te deren. Zanger Joey Belladonna springt als een malle in het rond en ook de rest van de band laat zich niet onbetuigd. Hits als ‘Caught in a Mosh’, ‘Indians’ en ‘Got the Time’ gaan er in als zoete koek en ook de aan de zieke Malcolm Young opgedragen AC/DC cover ‘TNT’ mag op veel respons rekenen.
Iron Maiden
Tegen negen uur heeft het overgrote deel van de FortaRock bezoekers zich voor het hoofdpodium verzameld. Want als je de bandshirts mag geloven draait het toch echt allemaal om een band vandaag en dat is Iron Maiden. De zes Engelsen zijn dan ook een heus metalinstituut en laten al bijna 40 jaar menig metalhart sneller kloppen. Toch merk je vanavond dat de Maiden England Tour op zijn einde loopt, want Harris en consorten vertonen in de eerste paar nummers wat metaalmoeheid. Zo vertoont de zo kenmerkende luchtsirene van Bruce Dickinson in het begin wat haperingen en is de frontman ook niet helemaal in zijn nopjes met zijn microfoon. Gelukkig herpakt de band zich redelijk snel en trakteert ons op bevlogen versies van Maidenklassiekers als ‘Revelations’, ‘The Trooper’, ‘The Number of the Beast’, het onvermijdelijke ‘Fear of the Dark’, ‘Wasted Years’ en het ronduit schitterende ‘Seventh Son of a Seventh Son’. Ook de show met bandmascotte Eddie, die meerdere malen acte de présence geeft, en de wisselende backdrops blijft indrukwekkend. Daarnaast is het bewonderenswaardig dat de heren zich na zo veel jaar nog zo weten te geven. Al met al een gedroomde afsluiter!
De organisatie van FortaRock kan derhalve ook terugblikken op een meer dan geslaagd festival. Enige serieuze kanttekening blijft toch wel het geluid op het hoofdpodium dat ondanks de imposante batterijen boxen vrijwel de gehele dag niet optimaal was. Oh ja, en volgend jaar toch iets anders verzinnen met die muntjes, want als je zoals ondergetekende met biljetten van 50 euro betaalde dan liep je tegen het eind van de avond scheef van de bulk kleingeld in je beurs.