Ook Counter Culture is dit jaar weer te vinden op de Desselse grasweide. Wij doen verslag van 3 dagen metal, verdeeld over maar liefst vijf podia. Nieuw dit jaar is de twee mainstages naast elkaar. Een imposante eye catcher van maar liefst 100 meter lang.

Alestorm

We beginnen de vrijdag met Alestorm. Alestorm maakt de ideale indrinkmuziek. Zie het als een soort van polkametal. Hun piratensongs worden met veel bravoure en humor gebracht. En ondanks het vroege tijdstip maakt de band een zeer goede indruk. De eerste duivelhoorntjes gaan dan ook al snel de lucht in en tijdens ‘Captain Morgan’s Revenge’ zien we zelfs een heuse wall of death. Proost!

Jeff Scott Soto

Jeff Scott Soto heeft het daarna wat lastiger. De man die ooit bij Yngwie Malmsteen zong, heeft natuurlijk een geweldige stem, maar om Madonna te coveren op een metalfestival is niet zo’n goede keuze. Daar maak je geen vrienden mee. Jeff doet daarna nog wel zijn best om de ontstane schade te herstellen, maar dat lukt helaas niet helemaal. Ook het vele gesoleer en gepriegel helpt niet echt mee. Een gemiste kans, zelfs een Rode Duivels-shirt kan daar niets aan veranderen.

Solstafir

Hoe anders gaat het er aan toe bij Solstafir. Deze IJslandse band maakt dromerige post metal met flink wat psychedelische invloeden. Een soort van Sigur Ros met de gitaarversterkers op 11. De IJslanders hebben er zin in vandaag en zetten in een goed gevulde Marquee een van de beste shows van de dag neer.

Annihilator

Dan dalen we af naar de tweede mainstage waren oude thrashhelden Annihilator hun opwachting maken. Nou ja, oud? Jeff Waters ziet er nog jong uit voor zijn leeftijd. Zou dat kekke kapsel daar de oorzaak van zijn, of heeft de man de eeuwige jeugd? De karakteristieke solo’s die hij uit zijn rode Flying V tovert zijn nog even scherp en venijnig als in ‘the old days’. Onbetwist sethoogtepunt is natuurlijk de thrashhymne ‘Alice in Hell’. Annihilator bewijst dus nog lang niet over de houdbaarheidsdatum heen te zijn.

Ghost

Na Annihilator maakt op de eerste mainstage Ghost haar opwachting. De show van Ghost kunnen we inmiddels wel dromen. Overal waar een podium staat is Ghost tegenwoordig te vinden. Toch is het leuk om te zien dat de show van Papa Emeritus II en zijn Nameless Ghouls ook overeind blijft in het daglicht. Mooi zijn de wapperende gewaden in de wind. Sowieso is de band beter en strakker geworden door de jaren heen. Ook een grote plus is dat de Nameless Ghouls wat meer bewegen op het podium en er niet meer bijstaan als een zieke zak aardappelen.

Sepultura

Zieke zakken aardappelen zijn de jongens van Sepultura zeker niet. De band speelt energiek en straalt zelfvertrouwen uit. De imposante zanger Derrick Green brult zijn longen uit het lijf en ook de post era Cavelara songs doen het goed. Toch gaat het publiek pas echt los op oude krakers ‘Refuse/Resist’, ‘Arise’ (dat iets sneller wordt gespeeld dan het origineel) en de onvermijdelijke afsluiter ‘Roots Bloody Roots’.

Steel Panther

Na het serieuze hakwerk van Sepultura, is het tijd voor een uurtje cabaret met Steel Panther. Ook vandaag zijn de een-tweetjes tussen zanger Michael Starr (Mickey Rourke in ‘The Wrestler’)en gitarist Satchel (Adam Chandler met pruik) weer hilarisch. Mooi is ook de reactie van Satchel wanneer onder het mom van ‘Laat die titten zeen…’ opeens een kerel met z’n behaarde achterste op het grote scherm verschijnt. ‘Put that away please, your ass is so hairy, I thought I saw Zakk Wylde’. Ondertussen wordt er ook nog op behoorlijk niveau gemusiceerd. Puike show van dé festivalband bij uitstek.

Orange Goblin

Na Steel Panther is het tijd voor een potje serieuze stoner van Orange Goblin in de Metaldome. Over deze show kunnen we kort zijn. Goed, hard en strak!

Opeth

Ook Opeth is goed, hard en strak vandaag. En natuurlijk maakt ook Mikael Akerfeldt er een kleine cabaretshow van. ‘Are we this popular? Or are you just here, because it’s raining outside?’ Nee hoor Mikael, wees gerust de mensen zijn hier voor Opeth. Bijzonder goede show van een bijzondere band.

Graveyard

Als afsluiter van de dag laten we Sabaton en Avenged Sevenfold links liggen en kiezen we voor de 70’s hardrock van Graveyard. Een goede keuze zo blijkt, want Graveyard zet de metaldome op zijn kop. Joakim Nilsson en consorten zetten een fantastische show neer. Ook valt op hoe goed drummer Axel Sjöberg wel niet is. Wat een geweldenaar op de trommels! Geen haar op ons hoofd die dan ook spijt heeft, dat we de twee grote aflsuiters op main stage links hebben laten liggen. Graveyard is dan ook samen met Solstafir en Steel Panther de kers op de Graspoptaart van dag één.