Japan en metal: zomaar twee woorden die voor beroering zorgen. Metal staat voor een hoop mensen sowieso al gelijk aan compromisloze teringherrie. Dat er diverse zijtakken zijn en dat niet elke langharige gitaarband grunt, dondert niet. Hetzelfde geldt voor Japan. Dat is toch dat rare land waar die vreemde films vandaan komen en waar een octopus met seks wordt geassocieerd? Onwetendheid regeert. Dir en Grey bewijst dat er uit het land van de rijzende zon steengoede metal komt. Helaas trekt deze bijzondere act geen volle zaal. De grote zaal van de Eindhovense Effenaar is net halfvol.
Het moet een vervelende aanblik zijn voor de band. Er zijn veel lege plekken te zien. Dir en Grey bestaat gelukkig uit een stel professionals. Het kwintet geeft alles en zorgt ervoor dat geen enkele fan teleurgesteld huiswaarts keert. Podiumbeest Kyo bewijst ook live over een geweldige strot te beschikken. Deze gast kan zowat elk genre aan. Hij schakelt moeiteloos over van schreeuwzang naar grunts en afwisselend trakteert hij het publiek ook nog op operazang, intense zang en sfeervol gecroon. Dat alles loepzuiver terwijl hij wilde armgebaren maakt en meebeweegt op de woeste metalklanken. Erg indrukwekkend.
De gitaarsolo’s zijn kraakhelder en zelfs de basgitaar is duidelijk hoorbaar. De band heeft er zin in en weet het dolenthousiaste publiek op te zwepen. Dat doen ze met armgebaren en gezichtsuitdrukkingen. Begrijpelijk, want het Japans van de doorsnee bezoeker is een beetje roestig. Het is geweldig om te zien dat muziek die weinig Westerlingen verstaan zoveel mensen weet te raken. De emotie is universeel. Je hoeft de woorden van Kyo niet te begrijpen om de pijn in zijn stem te voelen.
Een avondje Dir en Grey is een belevenis. Muzikaal gezien zit de band ergens tussen Pantera, Deftones, Slipknot en Nine Inch Nails in. Laat je niet afschrikken door de taal. Kyo bewijst een vocale kameleon te zijn. Unieke band, bijzondere avond!