Het zal intussen niemand meer ontgaan zijn: nostalgie heerst in de popmuziek. Zo ook in de Tilburgse 013 vanavond, waar de Canadese band Simple Plan het vijftienjarig bestaan van hun debuutalbum No Pads, No Helmets…Just Balls viert. Die plaat wordt door veel critici gezien als een van de beste poppunkalbums van de afgelopen twintig jaar. Het maakte van Simple Plan toentertijd vanuit het niets een grote naam, en de band wist het album met nog talloze hits op te volgen, waarbij het geluid steeds minder punk en steeds meer pop werd. Voor fans van het eerste uur reden genoeg om zich weer even een avondje in 2002 te wanen!
Braaf
Waar Simple Plan vorig jaar nog in een stampvol TivoliVredenburg stond, is de 013 bij lange na niet uitverkocht. Gelukkig is de vloer wel goed gevuld en de sfeer is goed. Bij een anniversary tour kiezen veel bands ervoor eerst het jubilerende album van voor naar achter te spelen, met daarna nog een greatest hits set er achteraan. Dat geldt ook voor Simple Plan, met het voordeel dat de avond goed begint en eindigt, maar helaas ook een soms wat saai middenstuk bevat.
Frontman Pierre Bouvier draagt een shirt waar in grote letters ‘Role Model’ op staat. Waar dat bij veel van zijn collega’s ongetwijfeld een sarcastisch statement zou zijn, is er niets aan gelogen voor Bouvier en zijn bandgenoten: Simple Plan, dat vanavond zonder gitarist David Desrosiers speelt, is eigenlijk altijd al een ultrabraaf gezelschap geweest. Bovendien hebben de heren met hun laatste paar platen steeds meer afstand genomen van de emopunkscene, en namen in plaats daarvan een steeds prominentere plek in in de mainstream popcharts. De Canadezen werkten al samen met o.a. Nelly, Sean Paul en Natascha Bedingfield.
Ballen en porno
Live vertaalt zich dat in een routineus optreden. De band maakt grapjes over ballen en porno, en doet tijdens ‘The Worst Day Ever’ zelfs een dab. Allemaal heel leuk en aardig, tot je bedenkt dat de heren inmiddels tegen de 40 zijn en fans van No Pads ook allang niet meer op de middelbare school zitten. Simple Plan is altijd goedgemutst en speelt live vaak heel strak, maar komt tegelijkertijd ook erg gescript over. Het meest rock’n’roll-moment van de avond komt als drummer Chuck Comeau tijdens ‘Grow Up’ wil crowdsurfen, maar niet voor hij dat uitgebreid van tevoren heeft aangekondigd en Bouvier zijn drumkit overneemt (en dat niet onverdienstelijk doet, overigens).
De hits van No Pads, zoals opener ‘I’d Do Anything’, ‘Addicted’ en ‘Perfect’ doen het goed. Maar als Simple Plan aan het greatest hits-gedeelte van de show begint, blijkt eigenlijk hoe populair de band de afgelopen vijftien jaar wel niet is geweest. Stiekem bevalt deze tweede helft een stuk beter, met niet alleen krakers als ‘Shut Up’ en ‘Your Love Is a Lie’, maar ook de ultrapoppy liedjes ‘Boom!’, ‘Summer Paradise’ en ‘Jet Lag’. Er worden wat fans het podium op getrokken die met de band op de foto mogen en de rest van het concert vanaf de zijkant mogen kijken. Bouvier komt zelfs nog even het publiek in, tot groot genoegen van de vele meiden die vanavond aanwezig zijn. Dankzij ‘Welcome to My Life’ wordt de avond afgesloten met een enorme singalong.
Een mooie ode
Simple Plan weet wat fans van hen willen en daar wordt goed op ingespeeld, zelfs al komt ook dit concert met de nodige clichés. Toch is het optreden een mooie ode aan niet alleen No Pads, No Helmets…Just Balls, maar ook aan het voortdurende succes van een ooit obscuur poppunkbandje uit Montréal, Québec, Canada. Zowel band als fans zijn ongetwijfeld tevreden naar huis gegaan.