Counter Culture shorts nummer #64 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze vierenzestigste editie van shorts vind je vijf mooie microreviews van de nieuwe albums van AFI, Valleyheart, Light Years, Crooked Teeth en Wristmeetsrazor.
AFI – The Missing Man (74)
Hoewel AFI ooit begon als een verschroeiende punkrockband onder de naam A Fire Inside is het heilige vuur inmiddels wel gedoofd. Anno 2018 maakt de groep rond de flamboyante voorman Davey Havok vooral hardrock met een Gothpop randje. EP ‘The Missing Man’ is een vervolg op ‘The Blood Album’ uit 2017. Als je laatstgenoemde plaat tof vond, dan zal deze EP je ook wel bevallen. Verwacht goed gemaakte popsongs zonder verrassingen. De tijd dat AFI weerhaakjes had en ruig voor de dag kwam, is voorbij. Wat rest is een zelfverzekerde band die klaar is voor stadions en arena’s.
Recensent: Frank van de Ven
Valleyheart – Everyone I’ve Ever Loved (93)
Valleyheart klinkt als soundtrack van een willekeurig Brett Easton Ellis boek: duister, melancholisch en refererend naar de eighties. ‘Everyone I’ve Ever Loved’ bestaat uit knap gemaakte popmuziek vol breed uitgewaaierde gitaarpartijen. De warme zang – met flink wat galm eroverheen – sleept je direct de bezwerende wereld van Valleyheart in. Met een beetje fantasie kun je dit de Tears For Fears van 2018 noemen. Erg indrukwekkende plaat!
Recensent: Frank van de Ven
Light Years – Afterlife (79)
Fans van poppunk met een bite moeten ‘Afterlife’ van Lightyears maar eens beluisteren. Dit album combineert aanstekelijke poppunk met een donker altrocksausje. Nergens klinkt dit album te lief of te vrijblijvend. De dik aangezette gitaarpartijen geven dit album extra zwaarte en een angel. Alsof Nirvana met State Champs in de studio aan het jammen is.
Recensent: Frank van de Ven
Crooked Teeth – Honey (71)
Sommige platen klinken erg tof, maar zullen buiten de studio geen potten breken. ‘Honey’ van Crooked Teeth blijft in een live setting waarschijnlijk niet overeind, want het moet onmogelijk zijn om alle studiotrucjes overtuigend naar het podium te vertalen. Deze gladde poprock bevat veel galm, grappige achtergrondgeluiden en een plat geproduceerde combinatie van gitaar en electro. Neemt niet weg dat ‘Honey’ goed in het gehoor ligt en uit aanstekelijke liedjes bestaat.
Recensent: Frank van de Ven
Wristmeetsrazor – Misery Never Forgets (67)
Over dramatische bandnamen gesproken! Wristmeetsrazor maakt spastische screamo. Greeley Estates, The Chariot en Norma Jean dienden daarbij als inspiratiebronnen. ‘Misery Never Forgets’ is niet slecht, maar deze formatie heeft geen eigen gezicht. Dit album roept vooral herinneringen op aan betere platen van betere bands. Kun je echt geen genoeg krijgen van mathrock met krijsvocalen en complex gitaarwerk dan kun je deze gasten een kans geven.
Recensent: Frank van de Ven