Rapper, zanger en multi-instrumentalist Mike Shinoda is bij het grote publiek bekend als een van de voormannen van Linkin Park, dat niet meer actief is geweest sinds zanger Chester Bennington zichzelf in 2017 van het leven beroofde. Shinoda besloot hierop zijn solocarrière weer op te pakken: dat deed hij eerder onder de noemer Fort Minor, maar in 2018 bracht hij met Post Traumatic voor het eerst een album onder eigen naam uit. Deze pure rouwplaat brengt hem vanavond naar een goedgevulde AFAS Live in Amsterdam.

GIAN

De zaal wordt opgewarmd door GIAN. Hoewel, opgewarmd? De Nederlandse hiphopgroep krijgt een op z’n hoogst lauwwarme respons. En eerlijk is eerlijk: de zwaar ge-autotunede, Nederlandstalige rap, die riekt naar Ronnie Flex en Josylvio, past helemaal niet bij het publiek dat Mike Shinoda trekt. De zaal raakt al gauw verveeld en met zo’n afstandelijk, inhoudsloos optreden is dat helemaal niet zo gek.

Mike Shinoda

De AFAS Live is wat intiemer dan Mike Shinoda gewend zal zijn (het laatste Nederlandse optreden met Linkin Park was een paar deuren verderop in de Ziggo Dome), maar de Amerikaan heeft alsnog een flinke podiumproductie meegenomen. Hij opent de show alleen, met Fort Minor’s ‘Petrified’, een nummer dat sterk is beïnvloed door jaren ‘90 hiphop. Shinoda zit vol energie en laat het publiek gelijk in beweging komen. Met ‘Watching As I Fall’, afkomstig van Post Traumatic, blijkt ook gelijk hoe goed het nieuwste soloalbum is gevallen bij de fans. De AFAS Live zingt vol overtuiging mee. Ook Fort Minor-klassieker ‘Remember the Name’ komt snel voorbij en mag op veel bijval rekenen.

Hoewel het met de sfeer wel snor zit, valt er qua geluid nog wel het een en ander aan te merken. Dat er bij Shinoda’s mix van hiphop en numetal veel instrumentatie van een bandje komt is niet zo verrassend, maar de ietwat vlakke sound aan het begin van de avond is eerder een stoorfactor dan een toegevoegde waarde. De overheersende bas en drums doen denken aan de liveoptredens van Linkin Park, maar het is vanavond toch echt alleen Shinoda – die er gelukkig moeiteloos overheen rapt en alle aandacht opeist.

Integer

Shinoda is een integere persoonlijkheid die zijn energie vooral put uit zijn publiek. Zo ontstaat er een heerlijke wisselwerking en worden fans ook echt betrokken bij het optreden. De inhoud van Shinoda’s muziek, of dit nu solo of met Linkin Park is, is altijd beladen, en met het gemis van Chester Bennington in het achterhoofd krijgt bijna elk nummer een extra zware ondertoon. Dat is voor het eerst echt voelbaar bij het mooie ‘Roads Untraveled’, een minder bekende Linkin Park-track, maar wel iets dat juist nu gespeeld kan worden.

Waar tijdens GIAN het publiek dwars door ieder nummer heen kakelde, weet Shinoda de zogeheten ‘Dutch disease’ de kop in te drukken. Door veel persoonlijke interactie houdt Shinoda de afstand tussen de artiest en de fans heel klein en dat heeft een positieve uitwerking. Als er niet wordt meegezongen, wordt er aandachtig geluisterd. Met een paar duizend man in de zaal is dat een behoorlijke prestatie.

Chester Bennington

De nummers ‘Waiting for the End’ en het prachtige ‘Where’d You Go’ worden samengesmolten tot een mashup die verrassend goed werkt: de impact van eerstgenoemde in combinatie met de rauwe emotie van de laatstgenoemde leidt tot een van de hoogtepunten van de avond. Shinoda luidt het laatste deel van de mashup in met een verhaal over het ontstaan van ‘Waiting for the End’, dat toegeschreven wordt aan de overleden Bennington. Met de toevalligheid dat de overleden zanger gisteren 43 zou zijn geworden, valt er een doodse stilte in de zaal. Je zou een speld kunnen horen vallen, tot Shinoda vraagt om een applaus voor Bennington, en dan lijkt het net alsof er een last van ieders schouders valt.

Dit moment houdt Shinoda vast als hij daarna ‘In the End’ op piano speelt en het publiek de teksten van Bennington moet overnemen. Sinds het overlijden van Bennington is de toekomst van Linkin Park onduidelijk, maar het zal voor veel fans een geruststelling zijn dat het nalatenschap van de zanger geëerd wordt door zijn bandgenoot. ‘In the End’ is van oorsprong een numetalklassieker, maar krijgt in deze totaal uitgeklede vorm een compleet nieuwe betekenis. Kippenvelmomentje.

Willekeurig

Als de toegift is aangebroken legt Shinoda uit dat hij tijdens deze tour expres compleet willekeurige setlists speelt en veel onbekender materiaal heeft afgestoft, omdat hij het eens anders wilde doen dan de strak geregisseerde concerten van Linkin Park. Er komen vanavond inderdaad veel deep cuts voorbij, maar aan de show is het niet te merken. Natuurlijk zijn het de Linkin Park-hits die het het beste doen, maar Mike Shinoda hoeft hier niet op te leunen om de avond tot een geslaagd einde te brengen. Van een bombastische opening naar een intiem middenstuk en weer een groots slot: de cirkel is rond, het verhaal is verteld. Dit is hoe livemuziek zowel rouw als euforie belichaamt.