Dag 2 van Rock Werchter 2019 is aangebroken. De vrijdag is bijzonder sterk bezet met onder andere Nothing But Thieves, The 1975, Bring Me the Horizon en The Cure. Maar ook hier en daar een verrassende boeking…

Nothing But Thieves haalt alles eruit

De Engelse rockband Nothing But Thieves moet het doen met een plekje aan het begin van de middag op het hoofdpodium, maar haalt er wel alles uit. Een uurtje speeltijd is precies genoeg om het beste uit hun non relatief beperkte discografie (twee albums) te halen. Zelfs op deze hete dag hakt een stevige song as ‘I Was Just a Kid’ er heel goed in. Frontman Conor Mason is uitstekend bij stem en is ook een prima publieksmenner. Een sterk optreden dat in het vervolg wel een plekje later op de dag zou verdienen.

The 1975: pretentieus, maar wel heel lekker

Op een dag waarop de Britse bands het affiche overheersen, mag The 1975 niet ontbreken. De alternatieve poprockband balanceert op het randje van pretentieus en ingenieus, en wordt geleid door de excentrieke, zelfverzekerde frontman Matty Healy. Het guitige voorkomen van deze band zorgt ervoor dat de voorvakken vooral gevuld zijn met vrouwen. Met twee extra musici en twee danseressen annex zangeressen erbij is er op de bühne een vermakelijke show te zien. The 1975 polariseert en provoceert, maar heeft wel de goede liedjes (‘I Like America & America Likes Me’, ‘Sex’, ‘Chocolate’, ‘The Sound’ en zoveel meer) en bewijst vandaag ook weer een bijzonder goede liveband te zijn. Zelfs de vervormde stemeffecten van Healy gaan niet irriteren, al geldt dat niet altijd voor zijn soms wat nonchalante, cynische houding. De band maakt vooral indruk in de laatste 20 minuten van hun set, maar heeft de meeste harten dan al gewonnen.

Weezer heeft er zin in

En in tegenstelling tot Healy, hebben de mannen van Weezer er wel heel veel zin in vandaag. “It’s Weezer time!” roept voorman Rivers Cuomo als de band ‘Beverly Hills’ inzet. Zomerse rock met een snufje post-grunge is ook gewoon het ideale recept. Natuurlijk blijft Cuomo wel zijn ongemakkelijke zelf: zijn verwoede pogingen om een singalong te creëren passen totaal niet bij zijn doorgaans bescheiden voorkomen. Maar het plezier spat van het podium: in plaats van een statisch, stoïcijns Weezer zien we vier mannen die de ene na de andere hit over de weide knallen met een brede grijns op de gezichten. Vooral Cuomo en gitarist Brian Bell stelen de show. Het zal bovendien niemand zijn ontgaan dat Weezer dit jaar twee albums uitgracht: Weezer (alias The Teal Album) en Weezer (alias The Black Album). Die eerstgenoemde bestaat uitsluitend uit covers en met name die van Toto’s ‘Africa’ deed het uitstekend in de charts. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit nummer een absoluut hoogtepunt is in deze sterke set van een herboren Weezer.

SWMRS produceert veel geluid

Op The Slope speelt de Californische poppunkband SWMRS aan het begin van de avond. De vierkoppige band bestaat uit broers Cole en Max Becker, alsmede Joey Armstrong en Seb Mueller. Armstrong is de zoon van Billie Joe Armstrong, frontman van het iconische poppunktrio Green Day, en hoewel het niet zou mogen, is de muzikale gelijkenis onmiskenbaar. SWMRS brengt toffe punkriffs, veel bombast en energie. Maar ook veel onnodig geschreeuw, cliché praatjes, en veel, heel veel referenties aan Californië. Er komt een muur van geluid van The Slope die soms fantastisch klinkt, maar bij vlagen ook irriteert. Toch is SWMRS duidelijk een band met het nodige talent en veel potentie, alleen moet die nog even gefinetuned worden.

Bring Me the Horizon overrompelt met poppy metalshow

Bring Me the Horizon stond pakweg tien jaar geleden nog bekend als een rommelig deathcorebandje. De band veranderde hun sound langzaam aan richting een meer gestroomlijnd metalgeluid, maar klinkt sinds hun laatste twee platen That’s the Spirit en amo wel erg poppy. Dat komt deels doordat zanger Oli Sykes de screams van het oudere materiaal niet heel goed meer aankan, maar ook lijkt de band een koers te varen die ze meer mainstream publiciteit oplevert. En dat werkt: zowel ‘Throne’ als ‘Mother Tongue’ doen het prima op de radiostations en op Rock Werchter staat de groep in de avondprogrammering op het hoofdpodium. En daarbij moet ook gezegd worden dat de band live grote stappen heeft gemaakt. Ja, die vocalen zijn niet allemaal live, maar het geluid klinkt ontzettend goed uitgebalanceerd en gelukkig zijn de snelle riffjes en verwoestende breakdowns nog aanwezig. De band pakt flink uit met rook- en vuurkanonnen, dansers en mooie visuals. Daarnaast drijft Sykes het publiek tot het uiterste: hij eist cirkelpits en crowdsurfers, en krijgt dat moeiteloos voor elkaar. Bring Me the Horizon is een band waar je van moet houden, maar op Werchter walsen ze over iedereen heen.

Years & Years luidt synthpopavond in

De Engelse band Years & Years gooide na een glorieus debuut ook hoge ogen met hun tweede album Palo Santo. Het gezelschap trapt het deel van het tijdschema af die geheel in het teken lijkt te staan van synthpop. De band heeft aan frontman Olly Alexander een sympathiek en veelzijdig boegbeeld. De zanger, multi-instrumentalist, danser en acteur dartelt vrolijk over het podium en maakt veel contact met zijn fans. Zijn vocalen laten nogal eens te wensen over (soms is het ronduit vals), maar met een dikke electrobeat, goed doordachte lyrics en een energieke show blijft Years & Years boeien. The Barn is compleet afgeladen, en ieder nummer wordt meegezongen. En als de grande finale aanbreekt met ‘King’ heeft Rock Werchter Years & Years definitief in de armen gesloten.

The Cure is het wondermiddel van de dag

Wie op Pinkpop was of de recensies heeft gelezen was al gewaarschuwd: The Cure verkeert in bloedvorm. Na dik vier decennia is de band rond Robert Smith nog altijd ongekend populair. Smith, die met zijn voorkomen al sinds de jaren ‘80 een grote inspirator is voor de goth- en emocultuur, ziet er anno 2019 nog exact hetzelfde uit: volledig in het zwart, dikke eyeliner en uitgelopen rode lipstick, en een warrig donker kapsel. Hij komt regelrecht uit een Tim Burton film gewandeld, gewapend met een gitaar en die kenmerkende stem. De gloomy, melancholische mix van rock, new wave en synthpop is de perfecte soundtrack bij het invallen van de duisternis. De band werkt zich op nagenoeg perfecte wijze door een imposante setlist heen, waar steeds op het juiste moment een bekende titel voorbijkomt. De ingetogen Smith, die verder weinig woorden wisselt met de fans, geniet zichtbaar van het warme welkom. Met name het prachtige ‘A Forest’, indie darling ‘Friday I’m In Love’ en uitsmijter ‘Boys Don’t Cry’ zorgen ervoor dat The Cure het onbetwiste, onvergetelijke wondermiddel van de dag is.

Kylie Minogue doet oude tijden herleven

Misschien is ze wel de vreemdste naam op het affiche van Rock Werchter: Kylie Minogue. De popveterane gaat deze zomer de festivals af met een tour rond haar nieuwste greatest hits album. En hits heeft ze nogal veel. In een volle Barn wordt met volle teugen genoten van foute hitjes als ‘I Should Be So Lucky’ en ‘The Loco-Motion’. Maar ondanks dat foute randje mag niet vergeten worden dat Minogue ook veel écht goede popliedjes heeft gemaakt. ‘Can’t Get You Out of My Head’ blijft een enorme clubhit, en ‘Confide in Me’ laat een serieuze kant van Kylie zien. Het wordt nagenoeg perfect uitgevoerd. De sympathieke kleine (ze haalt net de 1 meter 50) diva straalt bovendien enorm veel plezier uit. Ze heeft een voltallige band en een groep dansers meegenomen, die haar af en toe ook helpen met de vele outfitwissels. Even neemt Kylie de duizenden bezoekers in The Barn mee terug in de tijd, naar een wereld waar alleen maar genoten hoeft te worden. En meer hoeft het ook niet te zijn!

Robyn is de Klubkoningin

Vanuit Kylie Minogue is de overstap naar de Zweedse zangeres Robyn niet al te groot. Klub C puilt al vrij ver van tevoren uit en ook voor de schermen aan de buitenkant is het druk. Logisch, want Robyn is binnen de alternatieve pop een van de meest gevierde artiesten van de afgelopen twintig jaar. Ze is de een na laatste artiest van de dag, en is hier om haar nieuwe album Honey, haar eerste plaat in 8 jaar, voor te stellen aan het Belgische festivalpubliek. Ze heeft dan ook helaas veel van haar oudere oeuvre uit de setlist geschrapt. Wel zet ze er een ultrastrakke popshow tegenover, waarbij ‘Missing U’, ‘Love Is Free’, lhbt- en feministenanthem ‘Dancing On My Own’ en het eigenzinnige ‘With Every Heartbeat’ er met kop en schouders boven uitsteken. Wat een lekkere afsluiter!