Het album-formaat lijkt zijn op zijn retour te zijn. Artiesten kiezen er steeds vaker (terecht) voor om losse tracks en EPs te releasen in plaats van een album met de verplichte minimale tien tracks erop. Logisch, want muziek wordt bijna niet meer fysiek gekocht en hoofdzakelijk nog gestreamd, dus kun je beter 4x de aandacht op je laten vestigen met nieuwe tracks dan 1x met een album waarbij iedereen afhaakt na de eerste 4 tracks.
Desalniettemin is het toch ook dit jaar weer gelukt om een lijst samen te stellen met mijn tien favoriete platen van het jaar: de albums die ik het vaakst op repeat heb gezet, waarvan de deuntjes niet uit mijn hoofd te rammen waren en waar ik gewoonweg het meeste (luister)plezier aan heb beleefd.
Onderaan vind je een aantal bijzondere vermeldingen, maar niet voordat we hebben gekeken naar: mijn jaarlijst 2019.
10: Kate Tempest – Book of Traps and Lessons
Geen riffs, geen gitaren, wel een pijnlijk confronterende poëtische kijk op de wereld waarin we leven. Zo goed, dat je er stil van wordt.
9: Billie Eilish – When We All Fall To Sleep, Where Do We Go
Weer geen gitaarmuziek? Correct! Verderop in de lijst volgt nog meer dan genoeg grof gitaargeweld, maar deze lijst is niet compleet zonder Billie Eilish. Genres en genders zijn voor hokjesdenkers, maar de muziek van deze tiener is dat overduidelijk niet. Het debuut-album van Eilish betekent de geboorte van meer genre-overschrijdende muziek en haar laatste track ‘Everything I wanted’ betekent de geboorte van een wereldster.
8: Desert Sessions 11 & 12
Alle remmen los, alle kaders uitgegumd: nodig een divers gezelschap muzikanten (Van Billy Gibbons tot Mike Kerr) uit voor een jamsessie en je krijgt keer op keer de meest unieke, experimentele resultaten (Chic Tweetz!).
7: Opeth – In Cauda Venenum
Ouderwet ontegenzeggelijk ontzettend Opeth.
6: Frank Carter & The Rattlesnakes – The End Of Suffering
Ik hoop van harte dat Frank Carter ook daadwerkelijk het einde van zijn lijden heeft bereikt, want die man is een wandelende misère-magneet. Kom je hem live tegen, dan geeft hij altijd de volle honderd procent, zet alles op alles om er een energieke, veilige en memorabele show van te maken en schroomt hij niet om zichzelf compleet bloot te geven.
5: Chelsea Wolfe – Birth of Violence
Iedere track van Chelsea Wolfe is intens. Iedere track van Chelsea Wolfe is anders dan de vorige. Iedere track van Chelsea Wolfe is een kunstwerk. Iedere track van Chelsea Wolfe is prachtig.
4: Russian Circles – Blood Year
Een van de beste (instrumentale) progressieve metalbands van de afgelopen 10 jaar komt met alweer hun zevende studio-album, waarbij ze het wederom voor elkaar krijgen om veertig minuten lang sferische, zware en meeslepende metal af te leveren.
3: Psychedelic Porn Crumpets – Whatchamacallit
Hoe maak je muziek die tegelijkertijd zweverig, bikkelhard en prettig gestoord is? Zet dit Australische kwartet samen in een studio en je hebt het antwoord.
2: Moon Tooth – Crux
Daar was ‘ie dan: de opvolger van Chromaparagon, getiteld: Crux. Die altijd lastige tweede. Toch? Nee hoor, niet voor Moon Tooth, want Crux is een album geworden waarop de band zijn unieke dynamiek naar een nieuw level heeft getild en het heeft gepresteerd om de eigenzinnige sound nog meer eigen te maken en nog verder uit te diepen.
1: Tool – Fear Inoculum
Dertien jaar duurde het wachten. Het was het waard. Wie Tool dit jaar live aan het werk heeft gezien, weet maar al te goed dat dit niet zomaar tien tracks zijn. Dit zijn tien stukjes muziek-historie, zorgvuldig in elkaar gepuzzelde creatieve uitspattingen die gemaakt zijn om live te ervaren, te ondergaan en compleet door weggeblazen te worden. Met kop en schouders steekt Tool wederom boven de rest uit.
Bijzondere vermeldingen
Baroness – Gold & Grey. Waar Purple op het randje zat van acceptabele afwerking, is Gold & Grey totaal verknald door de afschuwelijke productie. De songs zijn muzikaal hoogstaand, maar een album dat op deze manier klinkt mag natuurlijk nooit op de markt komen, laat staan in een toptien belanden. Ik ga duimen voor een remastered versie in 2020, zodat deze tracks echt kunnen shinen en het album een herkansing krijgt op hoge noteringen.
‘Albums zijn niet meer van deze tijd’, zo moeten ook Sports Team en Squid gedacht hebben. Dat weerhoudt deze fijne bandjes gelukkig niet van het maken van toffe, vlotte tracks fris geluid.