Het jaar zit er bijna op en dus is het weer tijd om de balans op te maken. De komende weken stellen onze reviewers een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2021 voorbij is. In deze aflevering is het de beurt aan Jos Berbee. Deze lijst heeft meer variatie dan voorgaande jaren, hieronder lees je waarom de keuze op deze platen is gevallen. Natuurlijk is er ook wat muziek toegevoegd voor bij het onderstaande leesvoer.

 

10. Frank Carter & The Rattlesnakes – Sticky

De liefde voor Frank Carter is de afgelopen jaren flink gegroeid. Het 2019 album End of Suffering is dan ook flink wat af gedraaid de afgelopen twee jaar. Sticky is een waardige opvolger van deze plaat met nieuwe sounds en samenwerkingen. Nadeel is dat de plaat maar een bescheidde kleine 29 minuten duurt. Toch verdient deze plaat een plek in de top 10. Ik kan niet wachten op de live ervaring in 2022!

 

9. Tremonti – Marching in Time

Mark Tremonti, je weet wel: die gitarist van Alter Bridge die ook nog eens meer dan prima kan zingen en solo muziek maken! Als je dit album aanzet klapt de muziek er meteen vol in! Dit album is wederom weer een knaller van een plaat waar je moeilijk op stil kan blijven zitten. Het is al weer het vijfde solo album, maar vervelen doet het nog lang niet. Het unieke gitaar geluid van Tremonti blijft een fijne thuiskomer, en is een zeer warm welkom in dit jaar.

 

8. Chevelle – Niratias

Chevelle is een band die voorheen eigenlijk nooit echt is blijven hangen, ondanks diverse luistersessies van vorige albums. Met Niratias is dit anders, zodra het album begint heeft het een vibe waarin je wilt blijven hangen. Soms lijkt het zelfs een beetje tegen Tool en Deftones aan te hangen. Mocht je dus net als ik voorheen niets met Chevelle hebben gehad is het nu de tijd om het toch nog eens te proberen!

 

7. Molybaron – The Mutiny

Sommige bands hebben zo een apart geluid dat je eigenlijk niet weet of het een goed of slecht iets is. Bij Molybaron kostte dit meerdere luisterbeurten voordat het kwartje echt ging vallen. De zang is anders dan gewend bij de meeste bands, maar dit is juist de charme en kracht van deze band. The Mutiny is een krachtig album met een theatraal tintje.

 

6. Steven Wilson – THE FUTURE BITES

Dat Steven Wilson niet vies is van nieuwe dingen uitproberen is ondertussen geen verrassing meer. Ook dit album maakt hij weer een onverwachte uitstap. Het album lijkt wat meer poppy, en er wordt veel meer gebruik gemaakt van de digitale mogelijkheden en sounds. Het had een aantal pogingen nodig om aan dit album te wennen, maar ook deze plaat is weer een topper. Toch hoop ik volgende keer weer een terugkeer richting de progrock, want die kwaliteit kunnen weinigen evenaren.

5. Rag’n’Bone Man – Life by Misadventure

Dit album is waarschijnlijk een verrassing in deze lijst. Rag’n’Bone Man heeft mij weten te verrassen op Rock am Ring met zijn liveoptreden. Zijn optreden werd ingekort wegens een mogelijke terroristische dreiging die achteraf gelukkig niet bleek te kloppen. Zijn bijzonder goede optreden en zijn fijne muziek hebben dus een speciale plek gekregen. Bij een bezoek aan de platenzaak werd net zijn nieuwe plaat gedraaid en na 4 nummers gehoord te hebben, heb ik de plaat direct meegenomen. Dit album gaat regelmatig aan onder werktijd en dat brengt een bepaalde rust. Muzikaal is het goed doordacht en word de zang in optimale kracht gebracht. Al met al wederom een top plaat die nog vele malen gedraaid zal worden.

 

4. Biffy Clyro – The Myth of Happily Ever After:

Vorig jaar brachten de Schotten de plaat A Celebration of Endings uit, hierop lieten ze horen nog lang niet klaar te zijn met goede muziek maken. Dit jaar doen ze dit nog eens haarfijn over. Het album is divers, experimenteel, bombastisch en een genot om naar te luisteren.  Biffy Clyro heeft ondertussen al meer dan 10 albums op zak, en weet zichzelf nog steeds opnieuw uit te vinden. Daarom een verdiende vierde plek voor dit jaar.

 

3. Eidola – The Architect

Eidola is een redelijk onbekende band in Nederland. Voor de gene die al langer Rockblog/Counter Culture volgen: Het beste album van het jaar 2015 volgens onze schrijvers was het album Degeneraterra.  Eidola vaart onder de vlag van Blue Swan Records (ja, het label van Dance Gavin Dance gitarist Will Swan). Na 4 jaar wachten was daar dan eindelijk weer een nieuw album. Eidola blijft ook dit album weer hun eigen geluid trouw. Ondanks dat dit album minder gevarieerd is dan zijn voorgangers blijft hij toch boeien van begin tot eind. Andrew zijn stem is in topvorm en samen met de unieke sound van de band zorgt dit wederom weer voor luistergenot.

 

2. Times of Grace – Songs of Loss and Separation

10 jaar geleden kwamen de toenmalig ex-zanger van Killswitch Engage Jesse Leach en gitarist Adam Dutkiewicz na een lange tijd weer bij elkaar. Adam had een heftige operatie aan zijn rug achter zich en had een muzikaal idee dat los van KsE kwam te staan. Samen met Jesse werd er een geweldige plaat opgenomen onder de bandnaam Times of Grace. Na de terugkomst van Jesse bij KsE werd het angstvallig stil rondom het Times of Grace project. Nu eindelijk na 10 jaar is er een nieuwe plaat, en wat voor één! Het is duidelijk te horen dat de heren de tijd hebben genomen om met iets unieks te komen. Met nummers zoals The Burden of Belief, Far From Heavenless en Medusa brengt de band zoveel emotie en kracht over dat menig band overstijgt. Dit album mag niet ontbreken in je luisterlijst van dit jaar!

 

1. Architects – For Those that Wish to Exist

De eerste luistersessie van dit album was vreemd. Wie de voorgaande albums heeft geluisterd zal dit vast herkennen. Waar Architects bekend staan om de harde muziek, het geschreeuw van Sam en een volledig album op volle toeren doorknallen, lijken ze nu opeens een stap de rustige kant op te doen. En dat doen ze waanzinnig goed! Dit album is van begin tot eind een topper met veel verrassingen. Samenwerkingen met Winston van Parkway Drive, Mike van Royal Blood en Simon van Biffy Clyro komen geweldig uit de verf en zijn een perfecte toevoeging aan het album. Het album gaat nog steeds meerdere keren per week aan, ondanks dat de release al in februari was. Nog een aanrader: Onlangs is er een livestream geweest van het album geweest met een orkest er achter in Abbey Road. Mocht je deze nog terugvinden is deze het terugkijken waard!