Het zit er weer op! Vier dagen Graspop Metal Meeting. Vier dagen zware metalen, veel zon, liters bier en kameraadschap! Het jaar dat Graspop cashless ging en de ‘oude’ headliners de strijd aangingen met de ‘nieuwe’ headliners. Een strijd die overduidelijk in het voordeel van de nieuwe headliners werd beslist. Maar daar later meer over.
Het cashless systeem verliep voor ons vrij soepel, al is het wanneer we vaker in wisselende groepssamenstelling bands gaan kijken vrijwel ondoenlijk om fatsoenlijk bij te leggen. Dat het cashless systeem voor anderen wat minder soepel verliep, was wel duidelijk aan de ellenlange wachtrijen bij de helpdesks op donderdag. Gelukkig waren die rijen de daaropvolgende dagen bijna verdwenen. Daarbij leverde de overstap op het cashless systeem in ieder geval geen al te lange rijen op bij de drank- en eetkramen. Iets waarvoor vooraf wel gevreesd werd. De organisatie heeft in ieder geval aangekondigd het systeem te evalueren en waar nodig aan te passen.
Maar nu de muziek, want daar kwamen we nu eenmaal voor!
Donderdag, een geestig Ghost en een tegenvallend Guns ‘N’ Roses
Mammoth WVH, South Stage
Na geïnstalleerd te zijn op Devil’s Lake treffen we na een lange doch comfortabele busrit Wolfgang van Halen aan op de South Stage. De zoon van gitaarlegende Eddie van Halen zet een zeer overtuigende set vol gitaarstampers neer. De door de band (met maar liefst drie gitaristen!) verzorgde sound is een mix van Foo Fighters en Queens of the Stone Age en kan rekenen op aardig wat bijval. En ondanks dat de band pas één album uit heeft (tweede album volgt later dit jaar) en zoonlief pertinent weigert covers van zijn vader spelen, weet de band de aandacht van het publiek goed vast te houden.
Spiritbox, North Stage
Spiritbox is dit jaar gepromoveerd naar de North Stage. Deze promotie is niet gebaseerd op behaalde resultaten uit het verleden. De band had vorig jaar op de Jupiler Stage namelijk geen beste dag. Zwak en zwalkend geluid en een matte podiumpresentatie. Dit jaar komt de band behoorlijk beter uit de verf. Dat Courtney LaPlante, getogen met opvallende wielrenbril (Mathieu van der Poel eat your heart out!), dit jaar geen voetblessure heeft helpt wat dat betreft ook mee. Ze rent van links naar rechts over het podium. Krakers als ‘Holy Roller’ (met Andrew Dijorio van Stray from the Path) en ‘Circle with Me’ knallen uit de speakers. Een goede revanche wat ons betreft!
Tom Morello, South Stage
Tom Morello is natuurlijk een grote naam en een geweldige gitarist. Bekend van bands als Audioslave en Rage Against The Machine hoeft hij dan ook alleen maar wat iconische riffs van deze bands te spelen om het publiek aan de gang te krijgen. En dat is in principe wat we voorgeschoteld krijgen. Er komt een Rage Against The Machine medley voorbij en ‘Like a Stone’ van Audioslave wordt gespeeld (matig gezongen overigens). De cover van de Bruce Springsteen classic ‘Ghost of Tom Joad’ is wat dat betreft een stuk overtuigender. We hoeven natuurlijk niet te vertellen dat een instrumentale versie van ‘Killing in the Name of’ (het publiek neemt maar al te graag de lyrics voor haar rekening) op het einde van het optreden het veld in vuur en vlam zet. Oh ja, en tussendoor kwam ook Slash nog eens opdagen voor een guest spot tijdens ‘Interstate 80’. Al met al, er gebeurt genoeg tijdens het optreden van Morello, maar echt memorabel wordt het nergens.
Marduk, Marquee
Na Tom Morello doen we ons tegoed aan de duistere black metal tonen van Marduk. Vandaag geen flauwekul met verkeerde handgebaren (de verantwoordelijke bassist is dan ook ontslagen), maar een verschroeiende, snelle en harde set vol nieuwe en oude Marduk klassiekers. Niet meer, niet minder.
Evergrey, Metal Dome
Evergrey heeft een feestje te vieren. Gitarist Henrik Danhage is jarig en weet nu waar Abraham de mosterd vandaan haalt. En zoals het een goede verjaardag betaamd wordt er gezongen en getrakteerd. Henrik wordt door een aardig gevulde Metal Dome toegezongen en bedankt ons met de woorden: ‘Thank you, I’m living my dream thanks to you.’ Mooi! De band trakteert ons vervolgens op een uitstekende set progressieve metal. De setlist die voornamelijk is opgebouwd uit nummers van de laatste twee platen overtuigt van de eerste tot de laatste noot!
Arch Enemy, South Stage
Arch Enemy pakt vervolgens flink uit op de South Stage. De band onder aanvoering van blauwe blikvangster Alissa White-Gluz is de eerste band vandaag die we zien met flink wat showelementen. En dat slaat aan! Met een setlist vol knallers, waarvan er maar liefst vijf van het laatste album ‘Deceivers’ komen, imponeert de band van begin tot eind. Het gitaarwerk van Jeff Loomis en Michael Amott is om van te smullen en Sharlee D’Angelo en Daniel Erlandsson zorgen voor een stevig doch melodisch death metal fundament. Dit alles wordt afgetopt door de brute vocals van Alissa die als frontvrouw fier overeind blijft tussen al het instrumentale geweld.
Alter Bridge, North Stage
Alter Bridge is vervolgens de ideale band om de avond mee in te luiden. De op Amerikaanse leest geschoeide hardrock luistert heerlijk weg. Het fantastische gitaarwerk van snarentovenaar Mark Tremonti en de zangpartijen van zanger Myles Kennedy zijn een lust voor het oor. Hoogtepunten te over in de set, maar ‘Cry of Achilles’ en met name ‘Blackbird’ springen erboven uit. Wat een klasse! Na Arch Enemy, het tweede hoogtepunt van de dag.
Ghost, South Stage
Na de wervelende show van Arch Enemy en de ongekende klasse van Alter Bridge, valt Ghost een klein beetje tegen. De band onder aanleiding van Papa Emeritus de zoveelste (of heet hij nu stiekem toch weer anders?) besluit de eerste drie albums vrijwel helemaal links te laten liggen en de nadruk te leggen op het meer poppy werk van de laatste twee albums. Het is niet slecht wat Tobias Forge en zijn gemaskerde discipelen laten zien. Verre van zelfs. De uitvoering van de nummers is foutloos. De show is professioneel. Maar er mist iets. De peper in de reet. Het is een beetje te vlak naar onze smaak. En daar kan een gereanimeerde saxofonerende Papa tijdens ‘Miasma’ ook niks meer aan veranderen.
Guns ‘N’ Roses, North Stage
Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen. Dit is niet het optreden waarop iedereen met een Guns ‘N’ Roses hart gehoopt heeft. Al bij openers ‘It’s so Easy’ en ‘Bad Obsession’ wordt het pijnlijk duidelijk dat Axl Rose het niet meer in zich heeft. De zanger die ooit geroemd werd om zijn enorme bereik, lijkt tegenwoordig alleen nog geschikt voor een middelmatige Bob Dylan coverband. Zijn eens zo kenmerkende kopstem is geen schim meer van wat het is geweest. De band doet haar uitstekende best om alles zo goed mogelijk te verbloemen, maar slaagt daar helaas maar ten dele in. Wij besluiten dan ook om af te dalen naar de Metal Dome en Carpenter Brut een kans te geven. Omdat Guns ‘N’ Roses echter een monsterset van drie uur lang speelt (waarvoor uiteraard wel veel respect!), keren we na Carpenter Brut nog even terug naar de North Stage om te concluderen dat het er bij uitvoeringen van ‘November Rain’ en ‘Knockin’ on Heavens Door’ (nota bene een -hé daar is ie weer- Bob Dylan cover) echt niet beter op is geworden.
Carpenter Brut, Metal Dome
Synths, synths en nog eens synths! In de Metal Dome maakt Frank Huesco zijn opwachting. Aangevuld met de drummer en gitarist van Hacryde brengt de Fransman een heerlijke set vol darksynth. Ondersteund door een fantastische lichtshow en coole visuals, haalt Huesco alles uit de kast om zijn publiek te pleasen. En dat lukt met verve. Er wordt gedanst, gesprongen en op het einde meegebruld met de ‘Maniac’ cover van Michael Sembello. ‘She’s a maniac, maniac on the floor. And she’s dancing like she’s never danced before’. Nee, Carpenter Brut kan niet terugvallen op een arsenaal aan klassiekers die bands als Guns ‘n’ Roses hebben, maar hij zet hier wel een show neer die alle aanwezigen zich zullen herinneren en niet zoals bij Guns ‘n’ Roses zo snel mogelijk zouden willen vergeten.
Vrijdag: Gojira Metal Meeting en ‘Beers up’ bij Machine Head
Thundermother, South Stage
Ons muzikale equivalent van koffie heet vandaag Thundermother. En dat is behoorlijk stevige koffie moeten we zeggen. De vier Zweedse dames zetten een potige set neer. Dit doen ze met veel overtuiging en vanuit het hart. Zoals het hoort dus! De AC/DC cover ‘Shoot to Thrill’ met solospot van gitariste Filippa Nässil is vermakelijk, maar het eigen werk weet ook te overtuigen. Net als Mammoth WVH gisteren een hele aangename dagopening.
Pro-Pain, North Stage
Next up: hardcore veteranen Pro-Pain. Een band met een grote naam in de hardcore wereld, al zijn ze nooit echt helemaal doorgebroken tot de top. De Amerikaanse band onder leiding van Gary ‘stierennek’ Meskil laat er vandaag geen gras over groeien en vuurt de ene na de andere messcherpe bulldozerriff op ons af. Ook de schuurpapieren strot van Meskil maakt nog altijd veel indruk. Er ontstaan dan ook al snel de eerste moshpits van de dag.
Crowbar, Marquee
We kunnen hier het verhaal van Pro-Pain bijna copy pasten. U weet wel. Bulldozerriffs, schuurpapieren strot van onze favoriete metalen tuinkabouter Kirk Windstein en iets met gras en groeien. Een groot verschil: Waar Pro-Pain echte hardcore roots heeft, leunt Crowbar natuurlijk veel meer op de metal. Al met al, beiden zeer vermakelijk.
Fever 333, South Stage
Ook vermakelijk, maar dan van andere orde is Fever 333. Zanger/acrobaat Jason Butler stond er een tijdje geleden opeens helemaal alleen voor, zijn medebandleden vertrokken en de toekomst van Fever 333 was opeens erg onzeker. Maar zie hier. Nieuwe band, nieuw elan, Fever 333 2.0. Hoewel het muzikaal allemaal niet zo heel veel om het lijf heeft, kun je Butler en band wel op een boodschap sturen. Butler is een volksmenner eerste klas en weet als geen ander de aandacht continu op zich gevestigd te houden. Zo stapelt hij de monitoren om vanaf te springen en beklimt hij aan het einde van de show via de PA het skydeck. Het schijnt dat de organisatie de microfoon die hij daar heeft gedropt nog altijd aan het zoeken is. Alleen die Blur cover van ‘Song 2’ had wat ons betreft achterwege mogen blijven.
Planet of Zeus, Metal Dome
In de Metal Dome wordt langzaam opgewerkt naar de rock ‘n’ roll hoogmis van Clutch. Dus lekker veel rauwdouwerige ongecompliceerde zweterige stoner en rock ‘n’ roll vandaag. Planet of Zeus uit Griekenland is de eerste band die we meepakken. En het moet gezegd de Grieken stellen niet teleur. Ze hebben zeker niet de klasse of de ‘hits’ van een Clutch, maar weten de aandacht toch goed vast te houden en zetten een overtuigende show neer.
The Answer, Metal Dome
The Answer is vervolgens wat lichtvoetiger dan Planet of Zeus. Minder stoner, meer rock ‘n’ roll. Met een geluid dat meer tegen classic rockbands als Led Zeppelin, Free en Deep Purple aanleunt. Dus, naast heerlijk gitaarwerk en goede zang, links en rechts ook een stukje cowbell, mondharmonica en tamboerijn. Ook de ritmesectie maakt een uitstekende indruk. Zij leggen een swingende basis voor zanger Cormac Neeson. Deze heeft een heerlijk soulvolle stem en baart opzien door bij de temperaturen van vandaag (het kwik steeg al snel tot 30 graden) het gehele optreden zijn colbertje aan te houden. Die zal klotsende oksels hebben gehad na dit fijne optreden.
Behemoth, South Stage
Van een iets andere orde is Behemoth. De band heeft een beetje pech. Ze zijn eigenlijk te ‘groot’ voor in een van de tenten, maar nog te ‘klein’ om bij invallende duisternis te mogen spelen. En duisternis hoort eigenlijk wel bij een show zoals die van Behemoth. Dertig graden in de volle zon is wat dat betreft niet ideaal. Gelukkig zijn Nergal en kompanen niet voor een gat te vangen. De Polen zetten een ijzersterke show neer, maar wat wil je ook met nummers als ‘Bartzabel’, Blow Your Trumpets Gabriel’ en ‘Once Upon a Pale Horse’ in het repertoire.
Clutch, Metal Dome
Clutch is buitencategorie. Met Neil Fallon als aandrijver, Jean-Paul Gaster op drums, Tim Sult op gitaar en Ben Davis van Fu Manchu als invaller op bas (Dan Maines moest vanwege familieomstandigheden verstek laten gaan) is Clutch een meer dan geoliede rockmachine. Met krakers als ‘Slaughter Beach’, ‘Earth Rocker’, ‘X-Ray Visions’ en uitsmijter ‘Electric Worry’ krijgt Clutch iedereen aan het dansen en zet de band de Metal Dome op haar kop. Voortreffelijk!
Gojira, North Stage
10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1. BAM! Het publiek telt luidkeels mee af naar de lancering van iets dat Gojira heet. En dat iets kwam, zag en overwon vandaag! Vooraf vroegen veel mensen zich af of Gojira de headliner positie wel waar zou maken. Want Gojira, was dat niet die technische death metal band met het hart op de juiste ecologische plaats? Was dat niet die band met die onnavolgbaar snelle stukken? Was dat niet die band die de laatste twee albums voor een iets behoudenere muzikale koers had gekozen? Was dat niet die band die al haar muziek live technisch perfect weten neer te zetten, maar die op het gebied van charisma toch net iets te kort komt? Vanaf opener ‘Born for One Thing’ tot en met de afsluiter ‘The Gift of Guilt’ bewijst Gojira dat de band er klaar voor is. Met een uitgekiende setlist en een geweldige show vol prachtige visuals, het nodige vuurwerk en slingers/confetti (biologisch afbreekbaar?) checken de Fransen alle boxen van het headlinerschap zorgvuldig af en zorgen ze voor een van de beste, zo niet allerbeste headline show van het weekend! Chapeau! En dat is ook Frans.
Machine Head, South Stage
Aan Machine Head de ondoenlijke taak om Gojira te overtreffen. Dit lukt Rob Flynn en de zijnen niet, maar ze geven hun visitekaartje wel op overtuigende wijze af. Een visitekaartje dat ze al sinds 2013 niet meer hadden afgegeven op festivals. Flynn was festivals beu en miste daar de interactie met het publiek. Dat was vandaag wel even anders. Hoewel het niet zo druk is als bij Gojira, blijven de mensen hangen en is er geen massale leegloop zoals tijdens Guns ‘N’ Roses. Flynn en kornuiten zijn goedgemutst en aan de gezichten op het podium is af te lezen dat de mannen het meer dan naar hun zin hebben. Dit enthousiasme slaat over op het publiek. Publieksfavorieten als ‘Old’ en ‘Davidian’ worden luidkeels meegebruld. En als we dan na heel veel ’beers up, beers up’ met ‘Halo’ door Machine Head de nacht in worden gestuurd, kunnen we terugkijken op een meer dan geslaagde tweede festivaldag met twee kanjers van headliners!
Zaterdag, thrashing like a maniac in de Marquee
Schizophrenia, Marquee
De zaterdag belooft een mooie dag te worden. Met twee van de meest besproken acts van dit moment op het affiche. Pantera, kunnen ze het nog? Of beter gezegd mogen ze het eigenlijk nog wel kunnen? Is de reden achter deze reünie/tribute wel eerbaar? En Sleep Token. Kunnen ze de hype waar maken. We beginnen vandaag in ieder geval bij Schizophrenia. De Belgische death metal formatie weet toch al aardig wat mensen naar de Marquee te trekken. Wat op het menu staat, zijn lekker lompe riffs die aankomen als dikke stompen in de onderbuik. Het publiek moet duidelijk wel even acclimatiseren, want het duurt even voordat we de eerste moshpits van de dag zien.
Antimatter, Metal Dome
Moshpits? Nee, die zul je bij Antimatter niet zien. Bij Antimatter is het meer een tijd van bezinning. De dromerige metal die referenties oproept met Anathema en Paradise Lost doet de ogen sluiten en de haren op de armen rijzen. Het jankende gitaarwerk à la Gregor Mackintosh en de prachtige zangharmonieën maken Antimatter tot het ideale rustpunt op een dag die hoofdzakelijk gedomineerd wordt door thrashbands.
Cyclone, Marquee
Thrash, daar kunnen ze in België ook wel wat van. Zo bewijst Cyclone. Al vroeg in de middag schotelen zijn ons fijn potje old school Bay Area thrash metal voor. De snelheden liggen hoog en de stem van Guido Gevels heeft dat heerlijke thrashsnerpje wat ook zo veel andere zangers in het genre hebben. Ook een dik compliment voor security die de onverlaat die het podium bestormde adequaat bij lurven greep!
Halestorm, South Stage
Over snerpen gesproken. Mevrouw Lizzy Hale bezit toch wel de meest krachtige strot van het hele weekend. Die uithalen! Soms legt ze het misschien net even te dik erbovenop, maar een kniesoor die daar om zeurt. Met ‘I Miss the Misery’ en ‘I Get Off’ brengt de band de sfeer er al vroeg in. Alleen de obligate drumsolo mag voor mij achterwege blijven. Die haalt de vaart behoorlijk uit het optreden.
Sleep Token, Metal Dome
De Metal Dome puilt uit bij het optreden van Sleep Token. Met streaminggemiddelden waar zelfs een band als Metallica jaloers op zou worden, was de vraag of de Metal Dome niet te klein zou zijn. En in den beginne is dat zeker zo, maar naarmate het optreden vordert, komt er geleidelijk steeds meer plaats om ons heen. Duidelijk toch een aantal mensen die het op tijd voor gezien houden en/of concluderen dat deze nieuwe hype niet aan hun besteed is. En Sleep Token, maken ze de hype waar? Ja en nee. Ja, de show is goed. Muzikaal steekt het allemaal uitstekend in elkaar en de zang van Vessel is uitstekend. De nee ligt voornamelijk buiten de invloedssfeer van het gemaskerd collectief. De band die het juist van de dynamiek moet hebben, wordt in de rustige stukken continu overstemd door Code Orange op de Jupiler Stage. Hierdoor komen de rustigere stukken niet goed uit de verf. En dat is jammer, want dat het met Sleep Token wel goed gaat komen, daar twijfelt -afgezien van de vroege afhakers- niemand aan.
Dark Angel, Marquee
Rancid of Dark Angel is voor ons een moeilijke keuze. ‘And Out Come the Wolves…’ vinden we namelijk een van de best punkalbums ooit gemaakt. En bij het horen van ‘Ruby Soho’ voelen we het verlangen om bij de North Stage te blijven hangen. Gelukkig hebben we niet aan dit verlangen toegegeven en zijn we toch naar de Marquee getogen. Daar treffen we een Dark Angel in topvorm aan! Onder aanvoering van Gene ‘The Atomic Clock’ Hoglan vliegt Dark Angel er met gestrekt been in om deze vervolgens het hele optreden ook niet meer terug te trekken. Goede poeder!
Pantera, South Stage
Hier is door veel mensen lang naar uit gekeken. En dat geldt ook voor ons. We hebben Pantera in haar hoogtijdagen nooit live mogen aanschouwen. Dus vandaag is bij uitstek een goede gelegenheid omdat alsnog te doen. Vooraf hadden we er wel een beetje een hard hoofd in, want enkele jaren geleden speelde Phil Anselmo met zijn toenmalige band The Illegals ook al een show vol Pantera nummers. Dat was toen bar en barslecht. Vandaag gaat Anselmo met Rex Brown, Zakk Wylde en Charlie Benante dik over die show heen. Deze band heeft een stuk meer in haar mars. Wylde en Benante zijn waardige stand-in’s voor de Abbott brothers. Ook Anselmo is een stuk beter bij stem dan een aantal jaren geleden. Kleine smet op het optreden is wel dat ter ere van beide overleden broeders alleen het intro van ‘Cemetary Gates’ wordt ingezet (van tape), maar dat de rest van het nummer achterwege blijft. Maar verder een hele fijne tribute! RE-SPECT!
Testament, Marquee
Ja, dit is weer even kiezen. Parkway Drive, Testament, Life of Agony en Sólstafir gelijktijdig. Na veel wikken en wegen en omdat we vandaag toch al in de thrashmodus zitten, kiezen we voor Testament. Testament is bij afwezigheid van de Big Four de eerste grote naam die we in de thrash-analen tegenkomen. De band stelt dan ook niet teleur. Chuck Billy heeft er in ieder geval zin in gezien zijn aanmoedigingen bij de zoveelste wall of death: ‘I want to see you motherfuckers over here, kill all those motherfuckers over there…’ Always spreading the love die Chuck! Goede show dus! Toch kan de band niet tippen aan Dark Angel eerder op de dag. De thrashbokaal van Graspop Metal Meeting 2023 gaat dan ook naar Gene Hoglan en band!
Slipknot, South Stage
In afwachting van Slipknot horen we dat Parkway Drive zojuist een bangelijke show had neergezet op de North Stage en de weegschaal dus nog meer naar de nieuwe lichting headliners heeft doen doorslaan. Een goede show afgeven kun je doorgaans ook wel aan Slipknot over laten. En ook vanavond stelt het collectief uit Iowa niet teleur. Al is het niet de beste passage van Slipknot op Graspop. Er is wat reuring in het kamp. Clown moest de tour verlaten om te zorgen voor zijn zieke vrouw en via een mysterieus –daarna weer verwijderd- bericht op social media werd aangekondigd dat origineel lid Craig ‘133’ Jones niet langer in de band zit. De band opent -alsof er niets aan de hand is- in ieder geval furieus met ‘The Blister Exists’, gelijk daarna komt ‘The Dying Song (Time to Sing)’ al voorbij. Van de laatste twee albums (persoonlijke favorieten) komen in totaal slechts drie songs voorbij. De nadruk ligt met name op het gelijknamige debuutalbum. Ach, en met knallers als ‘Purity’, ‘Wait and Bleed’ en afsluiter ‘Spit it Out’ is dat best genieten. Slipknot is en blijft een ideale headliner voor een festival als Graspop.
Zondag, laatste loodjes wegen het zwaarst
Elegant Weapons, South Stage
De aangekondigde regendruppels blijken te verdampen voor ze grond raken. En er dient toch alweer snel naar de zonnebrand te worden gegrepen, want achter die dunne laag bewolking schijnt het zonnetje nog altijd stevig. We beginnen de dag in ieder geval met Elegant Weapons. De band van Judas Priest gitarist Richie Faulkner. De zanger heeft een heerlijk rauwe strot, maar het is toch vooral Faulkner die met heerlijk gitaarwerk de show steelt. Oh ja, en de UFO cover ‘Lights Out’ is natuurlijk niet te versmaden. Toch hebben we het gevoel dat er meer in had gezeten voor de band. Het is allemaal iets te vrijblijvend.
Greg Puciato, Metal Dome
Laten we vooropstellen, Greg Puciato is een held! De voormalig The Dillinger Escape Plan zanger timmert met verscheidene projecten aan de weg (check zijn laatste project Better Lovers!) en doet dat niet onverdienstelijk. Het grote publiek denkt hier echter duidelijk anders over en laat het optreden van de goede man in de Metal Dome massaal links liggen. Puciato, die 26 uur niet geslapen heeft, doet er in ieder geval niet minder zijn best om. Vol overgave zingt, schreeuwt, spuwt hij zijn teksten. Mensen die zitten te wachten op misschien een nummer van The Dillinger Escape Plan komen bedrogen uit. Er wordt alleen geput uit zijn solocarrière. Een goed optreden dat als gevolg van een lege Metal Dome nooit echt van de grond komt.
Bloodywood, Jupiler Stage
Hoe anders is dat bij Bloodywood. Het veld bij deze Indische metalband staat helemaal vol. Zelf kunnen we er weinig kaas van maken. De band klinkt dan als een ongeïnspireerde versie van Body Count en dan weer als een rommelige Slipknot. Nee, Bloodywood is duidelijk niet aan ons besteed.
Dirkschneider, South Stage
Nee, dan ligt Dirkschneider meer in ons straatje. 71 Jaar oud is hij inmiddels. En dat is nog niet aan hem af te horen. Udo Dirkschneider kiest met zijn band voor een set vol klassiekers die door het hele veld (vooruit met name de 50+-‘ers dan) luidkeels worden meegezongen. Zo zijn daar ‘Princess of the Dawn’ en uiteraard het onvermijdelijke ‘Balls tot he Wall’. Alleraardigst allemaal!
Insomnium, Marquee
We besluiten vervolgens een stukje Insomnium mee te pikken in de Marquee. Maar bij aankomst gaat het gelijk mis. Stroomuitval. Gelukkig wordt het doosje met reservestoppen snel gevonden en kan Insomnium haar optreden spoedig vervolgen. Wat volgt is een mooie melancholische set vol melodieuze death metal.
Katatonia, Marquee
Over melancholisch gesproken. Daar zijn Katatonia heer en meesters in! De gitaarlijnen (vandaag overigens gespeeld door maar een gitarist) en kenmerkende zang van Jonas Renkse herbergen een melancholische kwaliteit die zelfs de grootste bikkel tot tranen kan roeren. De band trapt af met ‘Austerity’ en ‘Colossal Shade’ van het voortreffelijke laatste album ‘Sky Void of Stars’. Deze eerste twee songs lopen echter nog niet helemaal soepel. Jonas Renkse moet er of nog even in komen of hij heeft een mankement aan zijn in-ears. De zanglijnen sluiten namelijk niet helemaal aan op de muziek. Gelukkig verdwijnt dit euvel na het tweede nummer als sneeuw voor de zon en valt er nog meer dan genoeg te genieten. Puik optreden!
Lorna Shore, Metal Dome
Bij Lorna Shore is de Metal Dome weer tot de nok gevuld. We weten nog net een plekje binnen te bemachtigen om de Amerikaanse deathcore band aan het werk te mogen zien. En mooi dat we dat plekje bemachtigd hebben. De technische deathcore van de band wordt speltechnisch met uiterste precisie uitgevoerd. Het meest indruk maakt echter zanger Will Ramos, die het ene moment klinkt als een slecht aflopend doucheputje om vervolgens moeiteloos over te schakelen op cleane vocalen of black metal gekrijs als Dani Filth in zijn beste dagen. Zeer indrukwekkend!
Monster Magnet, Metal Dome
Aan Monster Magnet de eer om als laatste band van het weekend te mogen optreden in de Metal Dome. En dat doet de band met verve. Waar de band vorig jaar verstek moest laten wegens een rugblessure van Dave Wyndorf, maken ze het dit jaar dubbel en dwars goed. Met een set vol klassieker en drie gitaristen blazen Wyndorf en co. nog even het dak van de tent. Nummers als ‘Superjudge’, ‘Dopes to Infinity’, ‘Power Trip’ en afsluiter ‘Space Lord’ laten het publiek snakken naar adem.
Def Leppard, South stage
Def Leppard zal duidelijk niet de gedroomde headliner zijn geweest van de organisatie voor deze laatste festivaldag. Het veld is ook verre van vol wanneer de Britse rockveteranen aantreden. De paar kleine regenbuitjes en dat iedereen toch al vier metalen dagen achter de kiezen heeft, zijn wat dat betreft ook niet bevorderlijk. Toch zet de band een meer dan verdienstelijk optreden neer. Een van de betere van de oude garde! Met ‘Let’s Get Rocked’ en ‘Animal’ al vroeg in de set weet de band haar luisteraars bij de spreekwoordelijke lurven te grijpen. Ook de mooie show en innemende podiumpresentatie van de heren weten het publiek tot het einde toe te binden. Tegen het einde uiteraard nog de mierzoete ballad ‘Pour Some Sugar on Me’ ertegenaan en dan zit het feestje dat Def Leppard heet er bijna op. Kijk, dat noemen we nog eens waardig oud worden! Kan Motley Crüe met alle puberale ongein een puntje aan zuigen.
En zo komt er een mooi einde aan weer een geslaagde editie van Graspop Metal Meeting. Een editie die over het gehele weekend in totaal maar liefst 220.000 bezoekers telde. Voor nu zeggen we bedankt en graag weer tot volgend jaar op 20, 21, 22 en 23 juni. Weer vier dagen dus! Horns up!