Counter Culture shorts nummer #131 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze 132e editie van shorts vind je negen mooie microreviews van de nieuwe albums van Kittie, Defects, The Story So Far, The Early November. Bad Nerves, The Dangerous Summer, Foreign Hands, Nothing More en Alien Ant Farm.
Kittie – Fire (87)
Het Canadese Kittie heeft een ietwat mysterieuze status omdat er veel over ze geschreven en gepraat wordt, terwijl de band nu niet bepaald heel actief is. Lemmy Kilmister van Motörhead was groot fan van deze volledig uit vrouwen bestaande metalband en dat hielp hen enige bekendheid te vergaren. Dertien (!) jaar na hun laatste wapenfeit meldt Kittie zich weer aan het front. En hoe! ‘Fire’ is een bevlogen (nu-)metalplaat die afwisselend lomp en melodieus is. Rauwe schreeuwzang en bezwerende clean vocals wisselen elkaar af en het heeft in een interessant en beklijvend album geresulteerd. Het vuur brandt weer!
Recensent: Frank van de Ven
Defects – Modern Error (91)
Het Britse Defects maakt Linkin Park Core: een soort eerbetoon aan Linkin Park. Dat klinkt misschien als iets inspiratieloos, maar dat is het allerminst. Frontman Tony Maue verwerkt – net als Chester Bennington – zijn verleden in zijn muziek. De moeilijke jeugd van de zanger heeft in een intens geluid geresulteerd. ‘Modern Error’ is een plaat die gemaakt moest worden en dat voel je. Defects is een uitlaatklep en een heel persoonlijk project. Naast Linkin Park is ook Slipknot een inspiratiebron geweest bij her maken van dit debuut. Fraaie clean vocals worden afgewisseld met meedogenloze screams. Kippenvel!
Recensent: Frank van de Ven
The Story So Far – I Want To Disappear (84)
Op hun vijfde album klinkt The Story So Far wat milder. Het tempo ligt wat lager en er wordt ook minder geschreeuwd. Het zorgt voor een mooi album waarin de zang op de voorgrond staat en een lekker emosausje aan de poppunkformule wordt toegevoegd. ‘I Want To Disappear’ is een melancholische plaat die een wat softere kant van deze band laat zien. Een kant die er zeker mag zijn.
Recensent: Frank van de Ven
The Early November – The Early November (86)
The Early November is een geliefde oldschool emoband die nooit zo groot werd als The Get Up Kids of Jimmy Eat World. Faam is niet waar het frontman annex oerlid Ace Enders om te doen is. De muzikant gebruikt zijn muziek om zijn emoties en verlangens in te verwerken. Op dit titelloze album grijpt hij terug naar het geluid van de begindagen van de band. Dromerige powerpop meets indierock met Enders’ fraaie stemgeluid levert vuurwerk op. Geen knallend vuurpijl, maar een sterretje dat een pikzwarte avond oplicht. Hoopvol en beschouwend tegelijkertijd zoals Enders dat zo goed kan.
Recensent: Frank van de Ven
Bad Nerves – Still Nervous (90)
In 2020 lieten de leden van Bad Nerves niet al te subtiel aan The Strokes weten dat ze per direct met pensioen konden. De plek van Julian Cassablancas & co werd overgenomen door Britse branie. Vier jaar na het titelloze debuut is er opvolger ‘Still Nervous’. Opnieuw een prachtplaat waarin de Britten hun mix van garagerock in de lijn van The Strokes en poppunk in de stijl van Ramones tentoonstellen. Dit album is energiek en passioneel. ‘Still Nervous’ is net wat melodieuzer dan de voorganger en de nummers blijven lekker lang hangen. In een rechtvaardige wereld zou deze catchy rock niet meer van de radio af te slaan zijn. Als je ook maar een beetje van rock houdt, mag deze plaat niet in je collectie ontbreken.
Recensent: Frank van de Ven
The Dangerous Summer – Gravity (80)
Emoppop(punk) met een rauw randje kun je verwachten van ‘Gravity’. Dit nieuwste wapenfeit van The Dangerous Summer is lekker pittig en is een album dat de band moest maken. Je hoort de urgentie. ‘Gravity’ klinkt oprecht en raakt bij de eerste noot. Deze band durft zichzelf te zijn en kiest voor emotie in plaats van articulatie: een ‘ziekte’ waar veel moderne emopoppers onder lijden.
Recensent: Frank van de Ven
Foreign Hands – What’s Left Unsaid (81)
Foreign Hands maakt melodieuze metalcore. Qua sfeer heeft ‘What’s Left Unsaid’ wel wat weg van het laatste album van The Amity Affliction dat ‘Not Without My Ghosts’ heet. Foreign Hands gebruikt minder synths en klinkt minder gepolijst. Als je duistere metalcore kunt waarderen en niet vies bent van een beenharde productie dan is dit je ding.
Recensent: Frank van de Ven
Nothing More – Carnal (92)
Het is Nothing More gelukt om uit te groeien tot een stadionrockband die wereldwijd volle zalen trekt. De energieke (en afgetrainde) frontman Jonny Hawkins heeft daar zeker mee te maken, want deze gast daagt zichzelf steeds uit. Op elke plaat laat hij een andere kant van zichzelf horen, waarmee hij bewijst een begenadigd zanger te zijn. Op ‘Carnal’ is hij niet alleen maar boos. Hij kiest er nu voor om vooral zijn melodieuze kant te etaleren. Zijn bandmakkers helpen hem daarbij en het valt op dat de leden van Nothing More steeds betere liedjesschrijvers zijn geworden. ‘Carnal’ telt een paar lekkere oorwurmen. Lekkere rockplaat!
Recensent: Frank van de Ven
Alien Ant Farm – Mantras (92)
In een ver verleden scoorde Alien Ant Farm een wereldhit met hun cover van ‘Smooth Criminal’ van Michael Jackson. Het succes van die single wist de band nooit verder uit te breiden, waardoor deze gasten in de vergetelheid belanden. Ze bleven muziek maken, maar een heel groot publiek bereikten ze niet meer. Zonde, want Alien Ant Farm is een toffe rockband met geheel eigen geluid. Dit jaar verrasste de groep na een radiostilte van negen jaar met een nieuw album. ‘Mantras’ laat een band horen die er zin in heeft en weet waar een goed liedje aan moet voldoen. De riffs, toffe refreintjes en hooks vliegen je om de oren.
Recensent: Frank van de Ven