Counter Culture shorts nummer #133 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben we de shorts voor je. In deze 133e editie van shorts vind je veertien mooie microreviews van de nieuwe albums van Palaye Royale, The Funeral Portrait, Fame On Fire, Oceano, Miss May I, Illuminati Hotties, Dark Tranquillity, Pure Reason Revolution, Boston Manor, Mothica, Stand Atlantic, Yours Truly, Four Year Strong en Unto Others.
Palaye Royale – Death Or Glory (87)
PALAYE ROYALE is erin geslaagd een geheel eigen geluid neer te zetten. Deze gasten maken sleazerock die ondanks de aalgladde productie alsnog lekker vunzig klinkt. Het is viezig en catchy tegelijk. Mindere goden zouden deze combinatie niet kunnen doen slagen. ‘Death Or Glory’ klinkt als een liefdesbaby tussen Bad Nerves en Placebo.
Recensent: Frank van de Ven
The Funeral Portrait – Greetings From Suffocate City (87)
The Funeral Portrait kun je als een kruisbestuiving tussen Fall Out Boy, Creeper en Volbeat beschouwen. Dat leest misschien als een monsterlijk gedrocht van een band, maar de praktijk wijst uit dat dit een prima combi is! Deze band is schaamteloos zichzelf en gaat vrolijk over de top met spookachtige pop die lekker in je hoofd blijft plakken. Deze meezingbare emopoprockopera is lekker kunstig en kitsch!
Recensent: Frank van de Ven
Fame On Fire – The Death Card (66)
Fame On Fire brengt het bombastische van 30 Seconds To Mars samen met de oprechtheid van Nothing More en blust het geheel af met een vleugje Disturbed. ‘The Death Card’ is geen slecht album, maar je hebt deze muziek onder een andere titel of bandnaam eerder gehoord. Een voldoende voor een niet noemenswaardige groep die perfect in de zesjescultuur past.
Recensent: Frank van de Ven
Oceano – Living Chaos (78)
Bij Oceano denk je aan brute deathcore. Let wel: deathcore volgens het boekje, want deze release mist diversiteit. Een band als Lorna Shore weet het verschil te maken dankzij een frontman als Wil Ramos. Oceana heeft niet zo’n onderscheidend vermogen. In zijn genre is deze lompe, duistere en tikkie melodieuze plaat ‘gewoon’ prima.
Recensent: Frank van de Ven
Miss May I – Apologies Are For The Weak (Re-recorded 15th Anniversary Edition)
Miss May I had wat te vieren en besloot om een vijftien jaar oude plaat opnieuw op te nemen en elke track voorzien van een gastzanger. Zo draven frontmannen van onder meer August Burns Red, Fit For A King en Bleeding Through op om eens lekker in de microfoon te brullen. Deze herhaling van zetten is leuk voor zowel trouwe fans als nieuwkomers.
Recensent: Frank van de Ven
Illuminati Hotties – Power (68)
De prijs voor de domste bandnaam van het moment mag wat ondergetekende betreft naar Illuminati Hotties. Achter die vreemde benaming gaat springerige indierock in de stijl van Metric schuil, maar dan minus de catchy zang. De vocalen van Sara Tudzin zijn namelijk vrij dun. Ze maskeert haar zang met leuke, zomerse popdeuntjes met crunchy gitaren
Recensent: Frank van de Ven
Dark Tranquillity – Endtime Signals (95)
Melodeath wordt niet snel beter dan wat Dark Tranquillity je voorschotelt. Deze mannen staan garant voor kwaliteit en verdienen meer krediet. Deze band is constant en blijft vernieuwen zonder de basis wat hen populair maakte te verliezen. De melancholie stroomt door elke noot en Mikael Stanne bekrachtigt zijn status als veelzijdig zanger die met zowel breekbare clean vocals als grauwe schreeuwzang prima uit de voeten kan. Melodie en duisternis vinden elkaar opnieuw. Indringende plaat van een geweldige band.
Recensent: Frank van de Ven
Pure Reason Revolution – Coming Up To Consciousness (79)
Ruim twintig jaar staat het Britse Pure Reason Revolution garant voor avontuurlijke rockmuziek. Deze band flirt met progrock, maar verliest zich nooit in complexiteit of nodeloos gefreak. De zang is sterk en meeslepend en de refreintjes pakkend.
Recensent: Frank van de Ven
Boston Manor – Sundiver (77)
Boston Manor heeft goed naar het onderschatte Basement geluisterd. Ook Deftones is een band die geliefd is bij deze Britten. ‘Sundiver’ bevat elementen van grunge, emocore, nu-metal en dreampop. Als je van eerder genoemde bands houdt, is Boston Manor zeker een aanrader.
Recensent: Frank van de Ven
Mothica – Kissing Death (85)
Mothica is een project dat ontstond vanuit een vreselijke jeugd. McKenzie Ashton Ellis werd misbruikt door haar pastoor, ondernam een (gelukkig mislukte) zelfmoordpoging en verwerkte haar ervaringen in een indiepopalbum dat onder de huid kruipt. ‘Kissing Death’ is een album dat gemaakt moest worden, maar tegelijkertijd niet altijd even prettig is om naar te luisteren. Alsof je een dagboek leest waarin de hoofdpersoon de vreselijkste ontboezemingen uit de doeken doet. Het gebruik van overstuurde zang en de zwaar bewerkte productie roept een naargeestige, bevreemdende sfeer op. Dit is een persoonlijk inkijkje in het leven van een getraumatiseerde, jonge vrouw. Heftig, krachtig, overweldigend en gedurfd: dat verdient alle lof.
Recensent: Frank van de Ven
Stand Atlantic – Was Here (65)
Hoe zou Yours Truly klinken als ze het latere werk van Papa Roach zouden willen kopiëren? Waarschijnlijk als Stand Atlantic. Deze band gooit nu-metal, EDM en poppunk in een blender en laat zich verrassen door het eindresultaat. ‘Was Here’ klinkt soms als een soort vergaarbak van net niet goed uitgewerkte ideeën. De liedjes klinken onaf en soms ronduit stuurloos. Experimenteren is dapper, maar in dit geval niet erg geslaagd.
Recensent: Frank van de Ven
Yours Truly – Toxic (85)
Het Australische Yours Truly begon als een soort kloon van Paramore, maar heeft ondertussen dat juk van zich afgeschud. De band flirt af en toe met metal en elektropop. Frontvrouw Mikaila Delgado heeft een krachtige strot en kan overweg met felle beukers, softrockers en powerballads. De zang klinkt altijd beheerst en krachtig. Terwijl boegbeeld Hayley Williams van Paramore zichzelf verloren heeft in vage indiepop, heeft Delgado de fakkel overgenomen en zichzelf tot nieuwe poppunkkoningin gekroond. ‘Toxic’ is een vlotte, poppunkparel die elke genrefan moet checken.
Recensent: Frank van de Ven
Four Year Strong – analysis paralysis (59)
Volgens het persbericht bij deze release kampte Four Year Strong met een writer’s block toen ze de studio indoken met producer Will Putney. Dat klinkt niet zo vreemd na het beluisteren van ‘analysis paralysis’. Deze plaat klinkt als een moetje en laat een band zonder ideeën horen. Er wordt bijvoorbeeld voorzichtig geflirt met industrial metal (werkt niet voor deze band) en andere stijlen die niet goed matchen met de poppunk die deze gasten normaal gesproken maken. Dit album is een verplicht nummertje en dat hoor je. De passie en het plezier zijn weg en het lijkt erop alsof alle energie uit Four Year Strong is weggezogen.
Recensent: Frank van de Ven
Unto Others – Never, Neverland (87)
Century Media heeft Unto Others ingelijfd en daar mogen beide partijen blij mee zijn. Het platenlabel heeft er een unieke gothmetalband bij en de groep zelf mag zich verheugen op meer persaandacht, omdat ze nu een breder publiek bereiken. ‘Never, Neverland’ is de derde plaat van deze band en laat een lichte koerswijziging horen. Er wordt voortaan meer gerockt en minder geheadbangd. Het tempo ligt iets lager in vergelijking met vorige releases. Dat maakt verder niets uit, want de formatie klinkt nog steeds dreigend en zwaarmoedig. Lekker smeuïg gitaarwerk en gotisch gecroon vervelen nooit, dus ook dit derde wapenfeit is weer een lekker werkstuk!
Recensent: Frank van de Ven