Het Australische Trophy Eyes timmert al tien jaar aan de weg met hun bijzondere mix van emo, poppunk, post-hardcore en stadionrock. De Aussies zijn bij vlagen ruig, maar meestal erg melodieus. Met frontman van John Floreani achter de microfoon heeft deze band een geweldenaar in huis gehaald. Deze man kan geweldig zingen, maar heeft ook een gemene brul in huis. Qua podiumpresentatie kan de beste man echter wel een paar lesjes gebruiken. Bezoekers van de Eindhovense Dynamo krijgen dit vanavond allemaal mee.
Vorig jaar gooide Trophy Eyes hoge ogen met hun album ‘Suicide And Sunshine’ dat het rauwe geluid uit de begindagen combineerde met de meer recente stadionrock-ambities van het gezelschap. Het mooie van de muziek van Trophy Eyes is dat het interessant is voor uiteenlopende muziekliefhebbers. Daar is in de Dynamo niet heel veel van te merken, want deze band trekt vooral twintigers die met deze muziek zijn opgegroeid.
Er is voor gekozen om Trophy Eyes in de recent verbouwde Main Stage te programmeren. Qua geluid een gigantische verbetering, want de muziek klinkt niet meer zo dof als in eerdere concerten die in deze zaal plaatsvonden. Het punt is dat het publiek dat op deze show afkwam gemakkelijk in de Basement paste. De grote zaal is amper voor de helft gevuld en het lijkt erop alsof het grote podium net een maatje te groot is voor deze mannen.
Niet dat de band slecht is. Integendeel! Floreani is in bloedvorm en maakt indruk met zijn zang die altijd zuiver dan wel rauw klinkt. Het punt is dat de frontman niet erg op zijn gemak lijkt. De rol van blikvanger is niet voor hem weggelegd. Hij weet zich geen raad met zijn handen en armen. Hij probeert dat op te vangen door af en toe een dansje te doen, maar die pogingen komen nogal geforceerd en halfbakken over.
Later in de show komt de zanger wat losser en lijkt hij meer van zijn rol als boegbeeld te genieten, maar het blijft een beetje ongemakkelijk om naar te kijken. Het publiek maalt daar niet om en eet uit zijn hand. Moshpits worden ingestart en songteksten luidkeels meegezongen. Terecht, want deze gasten hebben interessante dingen te vertellen over opgroeien, eenzaamheid, onzekerheid en alle uitdagingen waar jongeren in het dagelijks leven last van hebben. Altijd herkenbaar, maar nooit pathetisch.
Trophy Eyes bestaat uit geweldige muzikanten en iedereen was in vorm. Gitarist Andrew Hallett stal de show met zijn woeste bewegingen en zelfverzekerd gitaarspel. Als er een minpuntje aan deze show op te merken zou zijn, is dat er geen chemie te zien was tussen de bandleden. Jammer. De podiumpresentatie was erg uitgekleed. Geen lichtshow, maar ook geen onderlinge interactie. Uiteraard draait het om de muziek en die was geweldig, maar iets meer spektakel of plezier was welkom geweest.