Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. De komende week stelt iedere dag één reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2024 voorbij is. In deze eerste aflevering is het de beurt aan Jeroen Voncken. Zijn eindlijst bevat van alles wat. Waarom deze platen? Lees het na in zijn vuistdikke longread, voor het gemak aangevuld met sleuteltracks die je direct kunt aanklikken en bekijken.
-
Nick Cave – Wild God
Na de wat meer introverte platen van de afgelopen jaren, pakt Cave weer eens groots uit op ‘Wild God’. Er wordt een gigantisch blik gospelkoren opengetrokken en de muziek is een stuk ‘uitbundiger’ dan voorgaande platen die veelal in het teken stonden van het overlijden van zijn zoons.
-
Fontaines D.C. – Romance
Heerlijke plaat van Grian Chatten en consorten. De band komt een stuk melancholieker voor de dag dan op voorgaande albums.
-
Heath – ‘Isaak’s Marble’
Een mooi staaltje Haagse bluf op nummer 10. De band schotelt ons een heerlijk potje psychedelische spacerock voor waarin niet alleen de gitaar regelmatig scheurt, maar ook de mondharminica. Klasse debuut! Hopelijk zit er nog veel meer moois in het vat.
-
Arooj Aftab – ‘Night Reign’
Arooj Aftab is graag geziene gast in mijn jaarlijsten. Haar voorgaande twee albums wisten mijn jaarlijst ook al te bestormen. Ook ‘Night Reign’ is weer een fantastische plaat. Op ‘Night Reign’ laat deze in de Verenigde Staten woonachtige Pakistaanse zangeres het geslaagde experimentele karakter van haar voorgaande album achter zich en keert weer terug naar de magie van haar debuut.
-
Oranssi Pazuzu – Muuntautuja
Psychedelische black metal. Je moet er van houden, maar als je oor hebt voor wat deze Finnen de luisteraar voorschotelen, dan ga je overstag en dans je binnen de kortste keren als een wildeman door de woonkamer.
-
Opeth – The Last Will and Testament
Groot nieuws! De grunt is terug! Nou, ook zonder die grunt maakt Opeth fantastische platen. Wat dit album zo goed maakt, is het geweldig uitgewerkte concept (op werkelijk alle details is gelet) en de muzikale innovativiteit en souplesse waarmee dit concept door de Zweden wordt gebracht.
-
Jessica Pratt – ‘Here in the Pitch’
Folkpop-noir van de bovenste plank. Een plaat voor in de late uurtjes, voor in een donker hoekje van de kamer met een fijne whisky. Wel snel doordrinken, want na een klein half uurtje is de koek op. Echter! Je kunt de plaat daarna gewoon nog een keer opzetten, want vervelen gaat die niet.
-
Waxahatchee – ‘Tigers Blood’
De rootsplaat van het jaar voor mij. Waxahatchee, in het echte leven Katie Crutchfield, timmert de laatste jaren voortvarend aan de weg. Haar keuze om bij voorganger ‘Saint Cloud’ voor een iets rootsier aanpak te kiezen legt haar geen windeieren. Prachtalbum! Luister maar eens naar onderstaand nummer met haar mannelijke evenknie M.J. Lenderman.
-
Beth Gibbons – ‘Lives Outgrown’
We hebben er even op moeten wachten. Maar daar is die dan toch. Het solodebuut van Portishead zangeres Beth Gibbons. En wat een prachtplaat is het geworden. De stem van Gibbons is natuurlijk uit duizenden te herkennen. Maar het is niet alleen de stem van Gibbons die op deze plaat de show steelt, het zijn ook de schitterend geschreven nummers en de minutieus uitgewerkte arrangementen waarin muzikaal van alles gebeurt.
-
Slift – Ilion
Gaat u er maar even voor zitten! Dit Franse drietal jaagt er in kleine 80 minuten 8 Intergalactische repeterende sci-fi rocknummers doorheen. Waar voorganger ‘Ummon’ nog enigszins met beide voeten op aarde bleef, wordt op Ilion in een duizelingwekkend tempo het gehele universum aangedaan. Fasten your seatbelts! You are in for a Ride!
-
The Cure – ‘Songs of a Lost World’
We hadden de hoop op een nieuw The Cure album al bijna opgegeven, maar belofte maakt schuld moet Robert Smith gedacht hebben. En zo verscheen na 16 jaar (Tool deed er korter over) alsnog een nieuw The Cure album. En wat voor een! Het donkere ‘Songs of a Lost World’ kan zich meten met het beste werk van Smith en kompanen.
-
Blood Incantation – ‘Absolute Elsewhere’
De absolute nummer 1 van dit jaar! Normaal wil ik nog wel eens twijfelen, maar dit jaar komt niks in de buurt van de kosmische death metal trip die Blood Incantation biedt op ‘Absolute Elsewhere’. Morbid Angel, Tangerine Dream en Pink Floyd zijn zomaar wat namen die door het hoofd worden geteleporteerd bij het beluisteren van deze plaat. Je valt van de ene verbazing in de andere.
Dan zijn er natuurlijk nog de eervolle vermeldingen. Albums die het net niet haalden, die ik nog niet aangeschaft heb op vinyl, die niet op vinyl verschenen en die nog op vinyl moeten verschijnen. Zo leverden DOOL, DeWolff, Leprous, A Swarm of the Sun, The Smile, Big Brave, Adrianne Lenker, Night Verses, Judas Priest en Full Earth ook meer dan prima albums af.